Time ... fragile as hope.

Haar lichaam was zich fysiek aan het voorbereiden, haar hoofd zich mentaal. Avanti liet het toe dat ze langzaam liep, en dat was genoegzaam voor haar. Ze had geen zin in een feilloze samenwerking gezien wat hij deed als het net niet volgens zijn plan ging. En alle andere dingen die ze deed was ook niet zo goed voor haar. Dus zocht ze de manier om zo min mogelijk slachtoffer te zijn van haar eigen daden zonder dat ze een schaapje was die alles voor hem zou doen. Ze had ontdekt dat ze in haar aard toch een beetje rebels was, maar had het eerder niet slim genoeg uitgevoerd, ze moest voorzichtig aftasten, en niet haar hakken in het zand zetten zoals ze eerder deed. Zijn woorden negeerde ze.

Ze kwam vanaf de andere kant op de open plek, wat ook logisch was, want ze was altijd van het Minanter of Orlais afgekomen. Ze rilde even, maar onderdrukte haar herinneringen nog veilloos. Ze besefte zich dat ze echt sterker was geworden. Eerder was ze nu verdronken in herinneringen en trauma's, was er amper meer een schip mee te bezeilen. Kon ze alleen toekijken vanuit haar eigen lichaam hoe haar vader en Xavir haar samen mishandelden. Nu had ze nog iets te zeggen over haar eigen. ‘Blij thuis te zijn.’ Klonk vanafs Avanti zijn kant. Ze verlaagde haar tempo nogmaals, hij had het meer tegen zichzelf dan tegen haar. Ze begreep hem daar wel, toen zij nog een echt thuis had was het fijn om er terug te komen na lange tijd. Nu had ze geen duidelijk thuis en dat zou ze ook nooit krijgen, misschien met geluk.

‘Welkom in Vyranthium, kom verder. Er zijn dingen die je moet weten, Er is geen uitweg, dus probeer te vluchten je vind geen veiligheid enkel de dood, dus blijf hier.’ Ze zuchte even, dit was waarschijnlijk standaard praatje. "Welkom in dit vakantieresort, er zijn een paar regels, gebruik het zwembad niet na 8en, en s'ochtends is het ontbijt om 10 uur." Zei ze bijna onhoorbaar tegen zichzelf. Hij knikte naar de grot, hij verwachtte dat ze in de grot zou gaan, een andere grot die ze niet kende. Met tegenzin sleepte ze zich in haar ontiegelijk trage tempo voort. ‘Twee, ik krijg wat ik wil, altijd. ‘En nummer drie, Bij een goede samenwerking krijg je terug je vrijheid. Wat onder goed valt beslis ik nadien wel.’ Sloot hij zijn welkomsresortpraatje af, donker en dodelijk. Ze vroeg nieteens wat onder goede samenwerking viel, want dat zou met de seconden wel veranderen. 'En hoeveel paarden hadden die goede samenwerking?' Vroeg ze, wetend wat zijn antwoord zou zijn terwijl ze langzaam een stap zette in de grond en daarna tot stilstand kwam. Ze had gedaan wat hij had gevraagd, simpel as that. ‘Ik voel me zo sterker worden.’ Hoorde ze haar zeggen. Al zou het voor haar niet veel uitmaken, de macht zou hij toch wel hebben.

Haar opmerking was hem bevallen, aangezien hij even grinnikte. Dat was gunstig voor haar, ook haar keuze van verzet had het ertoe geleid dat het niet abnormaal gespannen was. Natuurlijk was hij nog net zo dodelijk, en zou het allemaal niet zo gaan als dat het net ging, maar het was zo niet de slechtste manier. ‘Ik heb geen ontbijt voor vegetarische paarden vrees ik. Ik heb niet eens eten voor mezelf. Ging hij in op haar opmerking. ‘Je hebt je eigen kamer, en het is verre van viersterren maar ik denk dat het je zal bevallen. Ze keek even naar de grot voor zich, ze stond nog er half voor en was inmiddels half gedraaid zodat ze Avanti beter in de gate kon houden. ‘Ik ben en blijf gedurende je hele verblijf je persoonlijke bodyguard, dus als je de weg kwijt bent breng ik je met plezier terug.’ Ze liet haar ogen weer terug glijden naar hem waarbij de tegenzin duidelijk was. 'Oh dus er is ook roomservice, niet?' Vroeg ze quasi nieuwsgierig, wetend dat dat geen service zou zijn maar marteling.

‘Twee, misschien drie. Sommige paarden zijn goed genoeg om informatie te versterken uit de kudde, ze leveren informatie en ik lever hun genade.’ Hij vulde haar informatie aan, ze wist al dat je de paarden die dit deden overleven op een hand kon tellen, nu wist ze een aantal. Het had bevestiging nodig, ze moest slim zijn wilde ze de 4e worden. ‘Ik ga jagen, je kunt mee gaan om te zien op wat voor manier ik het doe, voor moest je twijfelen over wat ik jou zou kunnen aan doen. Of je blijft hier, geniet van het zwembad of je huisje. Ik blijf niet lang weg.’ Liet hij een keuze aan de merrie die ze aandachtig afwoog. Het waren twee keuzes, of hem zien jagen, paarden zien vermoorden, of alleen in een afgesloten grot voor onbepaalde tijd. Ze rilde even, beide waren het niet hele fijne opties maar ze moest wat kiezen. Alleen in die grot zou ze na een bepaalde tijd gek worden, dat wist ze, maar hoe lang dat zou duren dat wist ze niet nu ze mentaal veel sterker was geworden. Ging ze mee met jagen, kon ze ook wegkijken en zelf wat eten naar binnen werken wat verstandig was aangezien ze niet wist hoelang ze nog slachtoffer was hier en of ze het met de dood moest bekopen. Na een stilte begon ze. 'Ik zou graag genieten van,' ze keek even naar de grot en vervolgde haar woorden. 'mijn mín drie sterren suite, maar ik ga liever mee.' Zei ze standvastig, dan kon ze haar benen nog strekken, en met de afweging die ze had gemaakt tegenover de grot, was dit de betere kant.