Time ... fragile as hope.

Faylice dwaalde weer eens af van de buitenringen van de kudde. Tijd had haar fysieke wonden snel geheeld, littekens verrieden wat haar was aangedaan. Haar blauw paarsige vacht zou nooit meer ondoorbroken overvloeien in haar lichtbruine kleur in haar lies, er zullen altijd obstakels zijn waar de vacht ontbreekt. Maar dat zou de rest van haar leven zijn, het ontwijken of doorstaan van eindeloze obstakels, en tussendoor genieten van de “flow of life”, de mooie dingen. Axis had haar veel geleerd, want met de tijd waren haar mentale wonden ook aan het helen. Skyfall had haar laten vechten, had haar fysiek sterker gemaakt. Het had haar duidelijk gemaakt dat ze redenen had om te leven.

Het was tijden geleden dat de kudde deed vrezen voor de blauwe maan, ondanks dat er maand op maand niks gebeurde was het nog een zenuwslopende wond in haar ziel. Elke keer als andere paarden de woorden in de mond namen, werd de wond weer open gehaald, werd er een ketting over haar tandvlees gelegd en aangetrokken. Maar toch had ze zich sterk gehouden, zelfs na de plotselinge verdwijnen van Vestival, haar liefde, maar ook haar haat, hij had haar bedrogen. Het had haar pijn gedaan, maar het heeft haar nog meer pijn gedaan toen hij plotseling verdween. Niemand weet waarom, niemand weet waarvoor, ergste, Faylice wist niet waarom en of hij terug zou komen. Even had ze hoop gehouden, maar geleerd dat dat verspilde energie was. Bovendien had zij hem niet meer nodig, had ze zelf beseft, en was weer wat meer naar de kudde getrokken. Helemaal binnenin zou ze nooit komen, was onverantwoord, eenmaal paniek en iedereen werd dood gestampt. Maar ze volgde de randjes als de kudde op pad was, en bleef meestal in de verre buitenringen, net niet afgelegen genoeg.

Haar ogen stonden rustig over de grote heide’s te kijken, zoveel vredige kleuren, ze zuchtte even zacht en legde haar ogen ongemerkt tot rust. Een beangstigend gevoel bekroop haar, flashbacks verschenen. Niet lang erna staan haar ogen weer wijd open, waarna ze even zuchtte. De nachtmerries waren nog lang niet verdwenen, het was zo traumatisch geweest dat het niet van haar dromen te schrapen was. Maar het maakte niet uit hoe angstig ze was, de dromen deden nooit veranderen. Bovendien waren de zeeën van haar dromen al in rustigere wateren gevloeid, eerder hoefde ze alleen te knipperen met haar ogen om al wat te zien, slapeloos, uitgeput verliet ze de dag om met de paranoia te beginnen in de nacht. Die tijd was voorbij, ze was sterker geworden, liet haarzelf toe om te slapen, door de nachtmerries heen te kijken en door te gaan met het leven, maar hoewel veel paarden hun angsten langzaam aan het verliezen waren, bleef zij altijd op haar hoede voor de schimmen. Ze konden niet zomaar verdwenen zijn, daar was ze zich van bewust, maar er over piekeren was kansloos, het zou haar alleen maar afleiden van de rust die ze nu kreeg. Ze draaide haar fijne hoofd om zich heen om een ander blikveld te creëren, even deed haar hartslag een tussenstapje, wat was dat voor iets paars? Ze draaide zich om en keek in het duistere bos wat niet ver van haar deed grenzen, had ze het zich verbeeld? Een ongemakkelijk gevoel bekroop haar, gevaarlijk stil als het was, want iets zei haar dat er een gestalte op de loer ligt…

Maanden rust, maanden geen teken van mishandeling, op geen enkel paard. Maanden geen krijsende kudde die elkaar bijna vermoorden in de blinde angst die de blauwe maan met zich mee brengt. Maanden geen grom op te merken, maanden geen blinkende hoektand te zien, maanden geen bloed uit lange, diepe bijtwonden. Maanden geen half leeggevreten karkassen, maar geen moment is voorbij gegaan zonder de drang om gek te worden van de paranoia die binnenin Faylice vrat aan alles, zich voedde met alle beetjes van wat ook maar gevaar kon betekenen. Ze had het kunnen doorstaan, was er beter in geworden om de paranoia af te weren, had het nooit helemaal weg kunnen werken maar was zich daar wel bewust van. Leefbaar was het woord wat ze had gezocht en gevonden, zo leefbaar dat de goede momenten er doorheen konden schijnen, dat de zon haar vacht kon verwarmen, dat de geur van de verse bloemen die zich hebben ontpopt in haar neusgaten konden worden opgemerkt zonder dat ze de te bekende geur van dood rook. Wat het moeilijkst was van die verschrikkelijke tergende geur was dat het van haarzelf kwam, voor een deel was ze dood geweest van binnen, had de glans uit het leven niet meer gezien. Axis had haar geholpen door haar eigen karakter te ondersteunen, en ze was er beter van geworden, de weg naar die leefbaarheid had haar zoveel gekost, maar het leverde genoeg op om door te zwoegen. En daar had ze haar rust gevonden, de vrede die ze mee kon krijgen was als de eerste felle zonnestralen in de lente, het had haar ogen geopend voor de vredige wereld aan de andere kant, maar haar oplettendheid was nooit afgenomen.
Op het moment dat de haar tweekleurige ogen de paarse weerspiegeling had gezien, voelde ze haar hart gelijk tegen haar borstkast rammen, een adrenalinestoot zorgde ervoor dat al haar spieren op spanning stonden. Even keek ze om zich heen, geen enkel paard die zich gealameerd weg van het bos waande, geen enkel besef over wat er was. Was het een verbeelding zoals ze wel vaker had? Ze was immers zolang geobserveerd door haar bloedeigen vader, wiens ogen haar nog in het geheugen gebrand staan, het was de reden dat ze had gevoelt hoe ze bekeken werd. En dat gevoel bekroop haar op het moment. Onzeker over haarzelf keek ze nog iets verder achter zich, maar geen enkel paard was zich bewust van iets van het gevaar. Ze keek terug naar waar ze de paarse weerschijning had gezien van het gestalte dat ze maar al te goed kende, recht terug in de paarse ogen, die een heilse blik in zich gevangen hielden. Ze wist dat haar lichaam de waarheid sprak, dat er echt gevaar dreigde, dat er geen illusies speelde, ze wist dat ze haar instincten kon vertrouwen, want die waren scherp, en altijd eerlijk. Langzaam waande ze zich een paar stappen dichterbij, nog steeds niet haar blik loslatend op die gevaarlijk stillte, paarse poelen. Haar adem stokt even als de glans van zijn met littekens bezaaide gestalte ziet, wetend dat er geen weg terug is.

De bijzondere tint paars in zijn ogen waren haar niet persoonlijk bekend, ze had nog niet het "genoegen" gehad om deze van dichterbij te bekijken. Natuurlijk wist ze dondersgoed wie hij was en wie er erger kon zijn dat haar bloedeigen vader. Die ogen stonden haar nog vers op haar netvlies, ze stonden in het water als ze er naar keek, want haar tint blauw van een van haar ogen was exact hetzelfde als de twee van haar vader. Ijzig maar fel blauw zoals de blauwe maan schijnt. Ze had het ontzettend moeilijk gehad met het bekijken van haar eigen spiegelbeeld, kon amper drinken, op het moment dat ze te bang was om haar ogen te sluiten. Ze had de angst overwonnen, maar de littekens zouden nooit vertrekken.

Haar adem verliest even zijn ritme als ze zijn littekens ziet, beseffend dat het ontzettend stom is geweest om het op te zoeken, maar toch zette haar lichaam stapje voor stapje voort, tot het moment dat ze zijn lichaam kon zien. Haar blik klemde zich vast in de paarse ogen, ergens hopend dat Axis het zou zijn, maar veel beter weten dat het geen raadzaam paard was, het was geen paard. Het was een gestalte, op zoek naar zijn honger die nooit te stillen zou zijn, die zich amuseerde over het feit dat een enkeling nog niet durfde te drinken na een aanraking met ze. Haar intuïtie stond in brand, terwijl geen spiertje in haar lichaam zich durfde te verroeren schreeuwde het dat ze om moest draaien, dat ze hier niet levend vanaf zou komen. Maar ze deed het niet, het bracht vragen in haar hoofd die de chaos compleet maken, waarom stond ze hier nog? Waarom keek ze recht in de meest dodelijkste poelen die er hier op het land liepen? Haar adem versnelde iets, angst, gelijk wist ze dat hij haar door had, was geen twijfel over mogelijk. Vechten kon niet, vluchten stond gelijk aan de kans van vechten. Terug kon ze niet, naar voren ook niet. Gevangen in haar positie in een onmogelijke titanenstrijd die zich afspeelde in haar hoofd. Hij kon het zien, hij kon haar lezen, zonder moeite, ook dat had ze van haar ervaring geleerd.

De bijzondere tint paars in zijn ogen waren haar niet persoonlijk bekend, ze had nog niet het "genoegen" gehad om deze van dichterbij te bekijken. Natuurlijk wist ze dondersgoed wie hij was en wie er erger kon zijn dat haar bloedeigen vader. Die ogen stonden haar nog vers op haar netvlies, ze stonden in het water als ze er naar keek, want haar tint blauw van een van haar ogen was exact hetzelfde als de twee van haar vader. Ijzig maar fel blauw zoals de blauwe maan schijnt. Ze had het ontzettend moeilijk gehad met het bekijken van haar eigen spiegelbeeld, kon amper drinken, op het moment dat ze te bang was om haar ogen te sluiten. Ze had de angst overwonnen, maar de littekens zouden nooit vertrekken.

Haar adem verliest even zijn ritme als ze zijn littekens ziet, beseffend dat het ontzettend stom is geweest om het op te zoeken, maar toch zette haar lichaam stapje voor stapje voort, tot het moment dat ze zijn lichaam kon zien. Haar blik klemde zich vast in de paarse ogen, ergens hopend dat Axis het zou zijn, maar veel beter weten dat het geen raadzaam paard was, het was geen paard. Het was een gestalte, op zoek naar zijn honger die nooit te stillen zou zijn, die zich amuseerde over het feit dat een enkeling nog niet durfde te drinken na een aanraking met ze. Haar intuïtie stond in brand, terwijl geen spiertje in haar lichaam zich durfde te verroeren schreeuwde het dat ze om moest draaien, dat ze hier niet levend vanaf zou komen. Maar ze deed het niet, het bracht vragen in haar hoofd die de chaos compleet maken, waarom stond ze hier nog? Waarom keek ze recht in de meest dodelijkste poelen die er hier op het land liepen? Haar adem versnelde iets, angst, gelijk wist ze dat hij haar door had, was geen twijfel over mogelijk. Vechten kon niet, vluchten stond gelijk aan de kans van vechten. Terug kon ze niet, naar voren ook niet. Gevangen in haar positie in een onmogelijke titanenstrijd die zich afspeelde in haar hoofd. Hij kon het zien, hij kon haar lezen, zonder moeite, ook dat had ze van haar ervaring geleerd.

‘Er zijn mooiere dingen om naar de kijken.’ Liet hij haar uit haar gedachten vallen. Ze schrok, ze schrok van zijn neutrale stem, weer verhoogte het ritme van haar ademhaling, zonder ook maar een spier te bewegen kijk ze even naar de grond. Verbijstert van de situatie waar ze zichzelf in had getrokken, trauma's en angsten die haar met een tsunami weer deden overspoelen. Maar toch weer niet. Haar ogen trokken als magneetjes weer terug naar hem. Haar nietszeggende blik had toch wel genoeg te zeggen, ze wist het. Haar alertheid had hogere niveau's bereikt, haar buik stond opgetrokken, haar hals stond vlakjes tegenover de houding van Avanti wat haar hele lichaam in tegenstrijd bracht. Even liet ze haar achterhand wat meer ondertreden om een paar meter meer ruimte te creëren tussen hem en haar. Altijd had ze een plan gehad, altijd wist ze haar gedachten te ordenen, zelfs op de verschrikkelijkste momenten had ze haar hoofd helder kunnen maken, had nog enigzinds rationeel kunnen denken. Maar het was weg, in seconden vloeide het weg waarbij de chaos zich verergerde...

Nog steeds waren haar ogen op de zwarte hengst gericht, haar ene oog zoals die van haar vader, de andere parelachtig wit en troebel. De een zo helder als de ander troebel was. Een rilling trok vanuit achter haar oren over haar rug heen, de grove trilling die in haar ruggenwervel leek te zitten gleed traag door haar lichaam heen. ‘De chaos moet je haast van binnen uit opvreten.’ Het bewijs dat hij zonder moeite de situatie in haar had ingezien. Maar nog steeds was hij heel kalm, waarbij de stilte, van dood hoogstwaarschijnlijk, in contrast stond met haar chaos. Even liet ze een glimlach doorschijnen omdat ze wist dat bij elke trage seconde die voorbij ging zijn analyserende ogen op haar stonden, plannen konden niet gemaakt worden, in ieder geval niet in het geheim.

Ze leek zich even te herpakken, de troebele, dikke substantie die voor haar ogen leek te liggen begon zich naar de kant toe te halen, waarbij het midden open werd gelaten voor iets helder denken. Alsnog heerste er geen enkel teken van orde, maar het was wat. ‘Waarom sta je hier noch als alles in je lichaam je zegt te rennen?’ Waren zijn woorden, nog steeds gedrenkt in kalmte die als een verrassing leek te komen. Ze liet de woorden even tot zich komen, nadenkend over een antwoord, maar haar blik was nog steeds op de zijne gericht. Ze herschikte haar hals iets en begon met de woorden te vormen. 'Waarom zou ik wegrennen als het toch al duidelijk is dat ontsnappen vrij onmogelijk is?' Stelde ze droogjes, voor een deel aan haar zelf, haar stem was vlak geworden, maar was niet veel van zijn volume verloren. 'Dat is me al lang duidelijk gemaakt.' Voegde ze er nog aan toe, wat er moeizamer uit kwam dan haar eerste woorden. Nog meer trage seconden trokken voorbij terwijl ze wachtte op de respons van de schimmenleider voor haar.

Ze had alles opgemerkt, haar scherpte had haar gezegd wanneer zijn ogen ook maar een tint donkerder zouden zijn, wederom gleed er een rilling langs haar rug, ondanks dat ze voor hem een open boek was, was de zijne dicht, met kracht open te krijgen dicht. Ze was zich ervan bewust dat hij op elk moment, elke milliseconden naar voren kon springen om haar over de grond te sleuren. Ze had het uit haar eigen ervaring geleerd hoe snel het ging, hoe hard ze neer zou komen op de grond, maar bovenal hoe die hoektanden spier voor spier haar hals open deden rijten. Geen moment ging er dan ook voorbij zonder dat ze zich op een of andere manier schrap zetten, vanaf het begin waren er talloze verdedigingsmeganismen opgestart. Niet dat ze het verschil maakte tussen leven en dood, misschien ook wel, maar het zorgde ervoor dat ze de klappen beter deed opvangen, beter herstelde en het belangrijkste helder bleef denken. Ze had zich herpakt tegenover de zwarte hengst, kon weer helder denken en zien, maar plannen waren er niet. Ze wist hoe gevaarlijk ze bezig was, ze kon niet anders als het juiste zeggen, doen, anders betekende het haar kille dood, en zelfs al zou ze alles goed doen kon dit alsnog haar dood betekenen.

Ze merkte de kleine glinstering in zijn ogen op, wetend dat deze glinsteringen nooit goed waren, ze had die van haar vader vaak genoeg opgemerkt, toen ze nog zo stom was om te proberen te ontsnappen, het maakte het voor hem alleen maar leuker, terwijl ze iedere keer weer een stukje verder in het verdoemde bos van Vyrantium gesleurd werd. ‘En jij kan het weten.’ Schoof hij haar toe, bijna liefjes, al kon ze het bitterzoete proeven. Ze keek toe hoe zijn oogopslag wederom veranderde. ‘Aaaah. Faylice, dochter van mijn Thriumph. Het duurde wat langer dan normaal om je te herkennen, maar kijk,’ Zijn dodelijke blik was alweer genoeg om haar even stilletjes naar adem te laten happen, haar luchtpijp leek voor een paar, trage, seconden zich dichtgeknepen te hebben. De naam alleen al. Thriumph. Het bracht te pijnlijke beelden terug, het moment dat ze hem weer voor het eerst zag, geen minuut erna lag ze onder zijn hoef, met haar eerste littekens in haar hals gesneden. Het was een koude nacht, ze kon zich herinneren dat ze opging in haar pure angst, geen normaal woord kon spreken. Elke maand, waar ze ook was, was haar eindbestemming Vyrantium, het was zo diep geworteld geweest dat ze compleet teruggeslagen stond, geen idee meer had hoe ze de dagen door zou komen, niet wetend hoe ze het spelletje kon winnen. Haar blik vertroebelde even pijnlijk, maar herstelde zich snel. Vechtend tegen de beelden die terug kwamen, maar het lukte haar. ‘Hier staan we dan en alle vragen zijn opgelost.’ Klonk voldaan van zijn kant af. Ze liet even wat lucht van haar lippen ontsnappen en formuleerde haar woorden zorgvuldig. 'De enige echte.' Klonk rauw van de merrie, terwijl ze zijn voldaanheid in zich op nam.

Haar ogen lieten zich een moment afglijden van zijn blik, even liet ze zichzelf herstellen, zonder dat ze de alertheid had losgelaten. Ze moest handelen nu, ze kon hem niet haar af laten breken, daar had ze teveel voor gevochten, te lang voor geleden. Ze moest zichzelf tot orde scheppen, rationeel gaan denken, het van zich af zetten hoe moeilijk het ook was. ’En je zou wensen dat je het nooit was.’ Vulde hij haar aan, waarbij er meer tekenen vrij kwamen die erop wezen dat hij een schim was. Niet dat ze er aan had getwijfeld dat hij het niet zou zijn, maar de kalmte en de neutraalheid was iets wat ze nog niet had mogen beleven bij een schim. ’Het moet niet gemakkelijk zijn om het je eigen vader je te zien aandoen.’ Zei hij meer tegen zichzelf. Wederom had ze moeite met de net verkregen orde te houden in de chaos, hij was haar aan het bespelen, en ze kon er amper wat aan doen. ’Het maakte het er niet leuker op,’ bracht ze uit nadat ze zichzelf weer onder controle had. ’Voor hem wel.’ Zei ze er vlakjes achterna, verassend kalm. Het was zo, voor haar vader was het er allemaal stukken leuker op geworden, geen enkel ander paard had hem zo veel “plezier” kunnen geven dan zij, ze was er zich bijna te bewust van.

’Je had hem iets anders moeten geven om hem mee af te leiden, dan zou je hier nu niet staan en noch altijd zo zacht en teer zijn van huid’ Kwam vanaf de paarse poelen die wijze raad gaven. Ze legde haar ogen weer in de paarse weerschijning terwijl ze hem weer in zich op nam. ’Wat was er leuker geweest dan zijn eigen nageslacht?’ Stelde ze droogjes, wetend dat ze gevaar liep met haar opmerkingen. ’Waarom vertrekken jullie niet gewoon? Zou zoveel gemakkelijker zijn. Toch zijn jullie zo dom of achterlijk om te blijven niet dat het mij ergert.’ Ze bedacht even haar antwoord, niks van aantrekkend dat hij haar als ‘jullie’ meerekende. ’Ze denken dat ze veilig genoeg zijn om vredig hun leven te leiden. Te genieten van dit land.’ Ze kon aan zichzelf merken dat ze helder dacht, wetend dat ze zichzelf los trok van de kuddedieren waar ze over sprak. Zelf wist ze wel waarom ze niet was vertrokken, ze had alleen Axis, en eerlijk wist ze dat ze zonder hem weinig deed voorstelen. Ze was alleen, had geen familie en als ze weg trok uit het land zou ze voor de rest van haar leven alleen zijn, geen paard zou zich zorgen maken over zo’n sterk verminkt paard, hier had ze nog wat. ’Ik heb al mijn plezier.’ Waren zijn trage, intense woorden, ze keek hem doordacht aan. Verstandig haar mond houdend, haar blik werd intenser, ze wist dat ze er achter zou komen wat hij bedoelde met zijn plezier..

De merrie knipperde even met haar ogen, gunde haar intense blik die inmiddels bijna pijn begon te doen aan haar ogen even rust. Niet dat ze het niet vol zou kunnen houden, als ze het zou willen, was ze door de pijn heen gegaan zonder dat ze ernaar omkeek. Maar nu het even kon deed ze het voor het comfort, omdat die toch al wel ver te zoeken was. Ze veranderde even van stand, waarna haar volle aandacht weer gericht was op de hengst. ‘Voor hem is alles leuk, het is een hele nieuwe wereld voor je vader.’ Merkte hij op, het gaf haar rillingen bij zijn nadruk op het woord vader. Nieuwe herinneringen stroomde binnen, en al onderdrukte ze ze, er bleven een paar beelden op duiken. De onbekendere, die van dieper kwamen, die ze had weggestopt, verwerkt. Ze slikte even waarmee ze psychisch de rest ook weg liet glijden, trucje wat ze had geleerd gaande weg.

‘Ik heb het nooit gedaan. Ik jaag op mijn bloedlijn maar ik heb ze nooit gemarteld, verkracht, laten lijden, bij mij waren ze gewoon meteen dood.’ Ze snoof even bij zijn plotselinge woorden, en dacht er even over na. Het was een makkelijke uitweg geweest als ze had geweten welke weg ze had moeten doorstaan, maar ze was nu al door zo veel heen gekomen dat ze niet wist of het het begin of einde zou zijn, maar ze had te hard gevochten voor haar leven om deze zomaar op te geven. Misschien als ze aan het begin de keuze had gekregen, snel of de langzame weg die ze nu voorgeschoteld kreeg had ze wel gekozen voor de snelle weg. Wie niet? Maar het was allemaal nooit te voorspellen geweest, en bovendien verleden tijd. ‘Op één na.’ Ging hij verder, terwijl hij haar uit haar gedachten hielp. Ze wist dat ze doelde op Axis, waarom wist ze niet, en ze wilde het ook niet weten. Ze wist dat Axis haar redder was, ze kon er van uit gaan dat ze zonder hem niet meer op de sappige grond had gestaan en wist ook dat als hij zou verdwijnen, zij op zoek zou gaan, no matter what.

‘Dus ik doe het beter, niet?’ Vroeg hij scherp aan haar, wetend dat zij er antwoord op moest geven. 'Ligt eraan, in werk perspectief?' Kaatste ze scherp terug, haar zachtheid behoudend waarbij ze op haar beurt haar hoofd een tikkel schuin hield. Het waren eerlijke woorden, ze had in dit gesprek nog geen woord gelogen, ze wist dat een leugen opgemerkt zou worden, maar toch, ze had nooit een afweging gemaakt of ze het zou doen of niet. ‘Te genieten van dit land.’ Herhaalde hij op een ijzige toon haar woorden. Het was in zijn voordeel maar ze waren echt idioot, zelf na al die jaren van dood en verderf. ‘Het is een mooi land, niet? Zonder al zijn bloedvergieten. Is het daarom dat jij blijft? Of hoop je je vader noch te kunnen raken met je ziel? ‘Wat dat is toch wat jullie hopen, dat wij te redden vallen? Dat jullie ons kunnen beroeren met jullie gevoelige woorden.’ Met zijn lach schoven de sidderingen weer over haar lichaam, tot in de grond kon ze hem voelen. Ze snoof en lachte even. 'Dat heb ik al lang geleden los gelaten, hij is niet meer de vader die ik ken, hij is een ander persoon geworden. Jullie vallen niet te redden, daar had ik mijn hoop ook niet op ingezet. Ik ben nog hier omdat er hier nog iemand het goede in mij ziet, ik ben hier niet voor de volle 100% alleen. Reis ik hier vandaan ben ik dat wel, en mijn hele leven alleen op de vlucht?' Bracht ze koeltjes uit, waar ze langer aan het woord was, elk woord was de volle waarheid geweest, het was zo, ze vocht liever dan dat ze vluchtte.

‘Perspectief?’ Haalde haar weer eens uit haar gedachte stroom, de geamuseerde ondertoon van zijn stem beviel haar niet. Ze had de specefieke klank eerder gehoord, en je kon hem overal vinden. Voor vele kuddepaarden was het nietzeggend en onschuldig, maar voor schimmen was het een ander verhaal. Het betekende voor haar vooral littekens. Toch huiverde ze even, wetend dat ze niet voor eeuwig die chaos weg kon stoppen, dat het maar een momentopname was, dat ze dit niet voor eeuwig vol kon houden, als ze dit zou overleven zou ze hier nog op terug moeten komen, ergens deed het haar wat. Maar dan alsnog, dat was niet voor nu, nu had ze een leven te verdedigen.

'Het perspectief van het slachtoffer, mijn lijdensweg is snel, haast pijnloos. Maar je bent wel dood. Dus zeg het zelf maar, wat vind jij het best, pijnloos maar dood of de lange trage reutelgang van je vader.’ Ze doorliep zijn woorden een voor een, bedacht haar keuze. Nam de adem in haar mond, maar slikte de woorden in. Ze keek hem even wat intenser aan waarna ze haar woorden weer opnieuw deed formuleren. 'Ligt eraan,' Begon ze, ietwat moeizaam aan haar zin. 'Als ik de eerste keer de keuze had gehad, snelle dood, of een lange, trage weg. Had ik gekozen voor.. Ze slikte even en eindigde haar zin. 'jou.' Bekende ze eerlijk, oprecht dat ze was, diegene die mijn vader hadden gekend hadden gezegd dat ze dat van hem had. 'Maar, nu heb ik te veel doorstaan om zomaar mijn leven op te geven.' Voegde ze er aan toe, de hele waarheid die ze had uitgesproken. Zich niet uitmakend of hij luisterde naar het toegevoegde, voor haar was het maakte het uit.

‘Zo zien wij het niet. Wij hebben een hart, gevoelens, wij verschillen niet veel meer dan jullie. Wij vechten allemaal voor hetzelfde doel. Jullie zijn gewoon idioten, ik loop gewoon voor op de curve.’ Bracht hij haar toe, trots en speels waarbij haar nekharen overeind stonden. 'Begrijp me niet verkeerd.' Zei ze zachtjes, bijna onzeker. 'Jullie werken anders, jullie hebben andere..' Weer zweeg ze en slikte ze moeizaam. 'Prioriteiten, interesses.' Ze merkte op dat ze ontzettend hakkelend aan het praten was en koos voor een moment stilte. 'Mijn vader is mijn vader niet meer op het moment dat hij zich naar de duisternis keerde, ik koester geen hoop dat hij om me geeft. Evenals het feit dat ik niet van hem hou.' Bracht ze haar eerlijke woorden voorzichtig toe, terwijl ze hem aandachtig aan keek. 'Voor jullie ben ik een idioot, jullie zijn voor mij monsters.' Concludeerde ze, waarbij haar onzekerheid verdween en ze haar zekerdere zelf weer door liet schijnen zoals ze minuten eerder deed. Langzaam deed ze nog een stapje naar achter, wetend dat het met iedere, trage seconde gevaarlijker werd.

Even gaf ze haar ogen de tijd om de hengst nogmaals van beneden naar boven in zich op te nemen. Hij was kolossaal, vergeleken met haar was het al helemaal een contrast. Ze was niet een hele kleine merrie, maar echt groot kon je haar niet noemen. Ze was, ondanks dat ze veel bespiering had, rank in bouw, in contrast met de brede bouw tegenover haar. Het was al kansloos om tegen hem te vechten als hij geen schim zou zijn, laat staan nu. Ze had gevoelt hoe haar vader haar tegen de grond aan deed werken, Xavir deed dat met minder kracht, maar ergens had ze het gevoel dat die van Avanti veel meer impact zouden hebben. Met geluk zouden haar botten heel blijven zodat ze op kon staan en niet eindeloos faalde onder de weerzinwekkende lach van een schim die er veel lol mee zou hebben.

‘Iedereen kiest altijd voor mij.’ Ondersteunde hij haar opmerking triomfantelijk, het was ook zo. 'Iedereen is bang voor de pijn.' Merkte ze in een opwelling op, wat haar deed beseffen dat ze het niet meer was. Ze was niet meer bang om pijn te lijden, zowel mentaal of fysiek, het was een gedeelte geworden van de routine, natuurlijk deed ze het voorkomen omdat het ten zeerste vervelend was, maar echt bang was ze niet. ‘Is het dat dat Axis doet? Jullie genoeg energie en geloof geven voor een paar maand door te komen?’ Haalde hij haar weer uit haar gedachte, waar ze enigzinds geschokt door was. Zijn spottende toon brandde in haar oren. 'Nee.' Zei ze vol overtuigen, waarna ze nadacht over wat hij wel deed, wat hij met haar had gedaan. 'Hij heeft mij laten inzien dat het niet allemaal zo eenzijdig is dan ik dacht.' Zei ze na een korte stilte. Het was moeilijk uit te leggen wat hij deed en hoe hij het deed, maar hij deed het, ze was sterk geworden, maar had zich nooit afgevraagd waarom. Het deed er toen niet aan toe.

‘Ik zou het ook niet toelaten dat hij om je geeft. Of anders eindigt hij zoals ik het altijd doe, Snel en pijnloos.’ Ze knikte even waar ze geen woorden kon vinden. Ze bleef neutraal, het was in zijn positie het beste om te doen, alleen zo zou hij echt trouwe volgers vinden. Haar blik had zich weer gevestigd op zijn ogen. ‘Monster.’ Zuchte hij, waarbij er een lange stilte plaats vond. Raar genoeg maakte dit staarwedstrijdje haar niet ongemakkelijk of onzeker, ze bleef hem aankijken, bleef op haar hoede, bleef gefocussed. ‘Wij zijn slecht de dienaren van het duister. We doen het op een andere manier dan jullie hogere rangen … Wie is jullie hogere eigenlijk? Zoals het er voor mij uit ziet is er niet veel meer dat jullie veilig houdt.’ waren zijn scherpe woorden. Ze dacht niet lang na voordat ze haar antwoord voor hem had. 'The Guardian' Zei ze zeker, ook al had ze hem nog nooit mogen voelen of horen, ze wist dat hij er was. Ook al had ze er alleen van gehoord, ze was er vol van overtuigd dat hij bestond. Niet dat iets voor hem kon betekenen, maar als ze dat kon zou ze haar leven ervoor geven.

Ze merkte dat zijn stemming om sloeg op het moment dat ze haar woorden bijna dankbaar over Axis had uitgesproken. Haar scherpte werd opgeschroefd, ze zag dat zijn blik deed veranderen. ‘Dat kon ik je ook laten inzien.’ zei hij op de kalme toon die weer rillingen bezorgde die traag over haar rug gleden. ‘Axis weet het beter dan wie dan ook.’ Het leek alsof het weer 2 kleine broertjes waren die vechten om de kleinste dingen, overal beter in wilde zijn. Ze keek even weg, liet haar blik naar de omgeving glijden, waarom, wist ze eigenlijk niet. ‘Ken je zijn verhaal?’ Vroeg hij haast in een opwelling. De sfeer werd grilliger, ze voelde het, hij klapte meer en sneller om en dat was niet in haar voordeel. 'Ongeveer.' Bracht ze soepeltjes uit, ze wist dat hij een schim was geweest, dat hij zijn keuzes had gemaakt, dat was ook de rede waarom hij haar zo goed kon helpen.

Het moment waarop ze de twee woorden had uitgesproken wist ze dat het niet handig was geweest, elk paard had gezworden die twee woorden niet in de buurt van de bossen uit te spreken, het bracht altijd ondervragingen terweeg. En ze wist dat het ook haar kant op zou komen nu ze zo stom was geweest de twee woorden recht voor de schimmenleider hemzelf gezegd te hebben. Ongemakkelijk draaide ze haar lichaam iets, nergens naartoe, ze had te lang stil gestaan en haar adrealine stoot had haar lichaam gedwongen te bewegen. Lichtelijk begon ze wat te trillen, niet van angst, van spanning. ‘The Guardian?’ fluisterde Avanti, gevaarlijk nieuwsgierig. ‘Faylice, wat heb je gedaan.’ bracht hij erachter na, ze huiverde even en trad haar achterhand onder om nog wat pasjes naar achteren te doen. Voor het idee, want het zou geen verschil maken. Vluchten nu al helemaal niet. Ze keek hem intens aan. 'Iets wat uiteindelijk toch zou gebeuren.' Fluisterde ze, niet helemaal zeker waarom ze dat zei, toch was er een zekerheid in haar stem, ze slikte even en hield hem nauwlettend in de gate, voorbereidend op wat er komen ging.

Ze had toegeken hoe hij zijn transformatie doorging. Ze was zo stom geweest om die 2 woorden te zeggen, was eerlijk geweest, naief. Ze had hem op een of andere manier anders gezien dan de schimmenleider, ze was zich ervan bewust dat hij het was, maar hij had zich in haar gedachten weten te trekken. Ze had blind antwoord gegeven, in een moment van niet nadenken. Fataal. Een woord kon de situatie uitleggen en ze wist het dondersgoed. De verdediginsmeganismen die wel aan stonden maar onderhand op een tussentijdse rust stonden werden weer onder druk omhoog geschroefd. Haar spieren spanden zich, lieten haar zielige uiterlijk een ander beeld geven. Ze gaven haar meer body, in seconden was ze veranderd, onbewust. Haar hoofd hief zich omhoog toen zijn staart begon te zwaaien. Ook zijn spieren werden zichtbaarder, waardoor hij nog meer status en macht verkreeg, alleen door zijn uiterlijk. 'Niemand wil de oorzaak zijn van dat.' Zei hij geamuseerd, waarbij zijn ogen boekdelen spraken. Hier had hij op gewacht, op een dom schaap die haar mond zou voorbij praten. Ongemakkelijk schoof ze opzij als hij rond haar heen liep. Haar hoofd hief zich verder omhoog en volgde zijn bewegingen nauwkeurig. 'Jij verraadde zonet de hele kudde, en aangezien het je zo gemakkelijk luke denk ik dat er meer is.' Ze voelde zijn hoektand, net door haar haren glijden, amper tegen haar huid en stond doodstil, gespannen. 'Dus waarom loop jij niet voor, dan toon ik je mijn thuis' Die had ze eerder gehoord. En toen eindigde het ook wat minder, ze huiverde even bij de gedachte dat ze weer terug zou moeten gaan naar hun "thuis". Maar ze zou het kunnen, er zijn, haar trauma's overwinnen. Axis had haar zo sterk gemaakt. Alleen was het bij haar vader vrij duidelijk dat hij alleen maar "speelde" en teveel plezier had om haar te vermoorden. Bij Avanti was het anders. 'Ik kan je geen antwoorden geven.' Zei ze oprecht, maar kalm. Ze draaide haar achterhand een stukje zodat hij wat verder weg van haar toch wel tere huid stond. Wachtend op wat Avanti te vinden had.

Haar kalmte werd aangevreten door de herinneringen die Vyrantium aan haar gaf, doodstil stond ze nog steeds, lichtelijk naar achteren hangend. Elke miliseconden waren er miljoenen overwegingen, hij lichaam schreeuwde om weg te gaan, om te draaien en er vandoor te gaan. Maar waar het eerder bij de eerste ontmoeting nog een 50/50 afweging was, was het deze keer een zekere dood. Hij wilde informatie, hij was niet alleen hongerig naar haar vlees en bloed, maar ook naar informatie, die zij niet bevatte. Ze kon niks met zekerheid zeggen, ze betekende niks voor haar en dat maakte het maar al te gevaarlijker en dodelijk dan wanneer ze wel informatie zou hebben. Ze had een fatale fout begaan door die twee woorden te zeggen. En ze wist dat ze naar Vyrantium zou gaan, vrijwilllig of op de andere, wat minder prettige manier. Weer maakte ze afwegingen, haar opmerking over dat ze geen antwoorden in zich had, had niks geholpen voor haar. '‘Iedereen zegt dat, meestal weet ik wel het één en ander los te krijgen.’ Ze slikte even, maakte haar laatste afweging voordat ze haar lichaam traag naar voren liet glijden. Stapje voor stapje, voorzichtig en geruisloos. Hij liep wat voor haar uit, ze versnelde niet, hij had wat hij wilde, de merrie ging vooruit, tempo was niks over gezegd. Haar focus lag op de grond, wetend dat er regelmatig karkassen van paarden lagen, dus koos ze haar passen weloverwogen en legde ze neer op de modderige grond zonder dat er botten onder deden kraken.

‘Dus,’ Ze keek hem onvrijwillig aan, alleen zijn paarse ogen waren nog duidelijk zichtbaar en met wat meer focus kon ze zijn kolossale lichaam onderscheiden van de duisternis rond hem heen als haar ogen wat meer wenden aan het donker. ‘Er is een Guardian. Hij of zij?’ Vroeg hij aan haar. Hij keek geamuseerd om, ze keek hem onwetend aan op haar beurt, ze wist het niet, niet met zekerheid. ‘Hij verdedigd het eiland, zover ben ik al maar is hij of zij ook degene die de krachten schenkt?’ Vroeg hij weer. Ze antwoordde hem niet, ze kon haar antwoorden alleen baseren op de geruchten van de kudde, maar zover kon hij ook komen. De geur van Vyrantium drong haar neus binnen, bij elk stapje meer werd ze meer overwelmt door de geur die zo veel informatie vast hield. De geur was van die duizenden gevallen paarden, allemaal lagen ze ergens te rotten, of er was niks meer wat er te rotten viel, dan verdween het inde grond waar het een nieuwe grondlaag vormde, waar zij overheen liep. Ze huiverde even, hield haarzelf bij elkaar. '‘Heeft papa je al naar Vyranthium gebracht?’ Vroeg hij aan haar, waarna ze even slikte. Ze was vaak genoeg naar Vyrantium geweest, had veel gezien, alleen was dat de andere kant, ze zou ongetwijfeld nieuwe dingen zien. Ze was in grotten geweest, maar er waren er meer, en dat wist ze. 'Ja, vaak genoeg.' Antwoorde ze hem afwezig. Ze had het eerder erover dat paarden bang waren voor de pijn, maar dat antwoord was niet helemaal compleet, er was nog een tweede deel aan. Paarden waren niet alleen bang voor pijn, het was vooral het onwetende wat ze opvrat.