Roses have steel thorns

VESTIVAL

Name: Vestival
Gender: Stallion
Breed: Andalusian x Mustang x Thoroughbred
Age: Immortal – physically 7 years
Coat color: Flaxen liver chestnut splash
Height: 16.2 hh
Eye color: Blue (left) and green (right) – heterochromia
Reference: Click!

Personality: The best you can describe Vestival as a strong stallion with a great distaste towards mares. Basically he hates everything that’s feminine. How this came nobody knows, probably because he was driven away from his land by his herd (which only consisted of mares). Vestival finds mares annoying, always gossiping about others and bitchy. Yet he does not see them as ‘things’ like some stallions do. Vestival has a strong sense of honor. When he was a young stallion, he was often impetuous and reckless, but when the years passed on he became less reckless and took more responsibility for his actions. He has a great tendency to take care of everything and everyone who is helpless or in danger; sometimes this is so strong that he even makes an exception for horses of the female gender. Deep inside, beneath that cold mask, lies a hidden heart of gold. Vestival is one of the sweetest stallions you will ever meet, but he will not show this side of his face quickly. Only family and close friends know the true Vestival. Even some mares know to bring out his true self. Over the years his dislike toward females has become less and as far as possible, he tolerates them now near himself. Due to a huge mistake in his past, not too long ago, he has partly changed into a depressed person. He does not get quickly cheery. He prefers to avoid mares, because he’s afraid to commit the same fault and break a fragile heart again. The greater part of the day, he brings by in the shadows without any companionship or contact with conspecifics.

His loving personality has an even more dangerous side. The dark, smoldering fire that lurks in his heart, awakens only at times when Vestival switches off his emotions. He changes from a sweet, caring stallion into a real assassin without compassion. Once without emotions, he becomes a totally different horse. Vestival’s wicked attitude brings on that he can't be trusted when his emotions are off, he is a rare side of any coin and can’t be known to which know whether he’s heads or tails because he will change within minutes or rather like seconds. He’s aggressive, calculating, cunning, proud and vicious. He doesn’t care for the lives of others anymore. Even with his obvious cruel nature, Vestival is not a ravenous killing machine. He’s certainly been at the root of many deaths, but he rarely does any mass killing himself. Furthermore, he isn’t an evil, pointless-killing machine. Randomly killing and making a scene is not in his best interests as it would draw unwanted attention. While he’s capable of killing a lot of people, supernaturals alike, it's not in him to do so. He is very conniving and strategic. He always has back-up plans in effect, as he’s had far too much go wrong in his life. Vestival also has a raging temper. He acts out on it fairly often and is unforgiving no matter who is on the receiving end of it. There is nothing that can turn his feelings on, nothing but himself. Only he has the key to his humanity. But it is the question if he wants to use it or not.

What defines Vestival is not some personality disorder which he unequivocally does not possess, but his deep and abiding loneliness and the sense of exile which has been with him from the very beginning.

Abilities:
Empathy: Vestival possesses the supernatural ability to remove or dull his emotions. He can ‘switch or turn off’ his ability to feel emotions such as fear and guilt allowing him to kill without remorse, go against any opponent without fear and relieve himself of depression and sadness. Vestival with his emotions turned off is far more calculating and direct than when he keeps them on. However, he will become a remorseless killer, almost unrecognizable from the person he truly is. When his emotions are turned off, he has the ability to influence and control thoughts, emotions and behavior and alter or erase memories.

Immortality: Vestival is immune to all conventional illness, diseases, viruses and infections. He can be weakened by vervain, which will eventually cause him to hallucinate, along with becoming crazy and suspicious of everything. The effects are only temporary and he will recover within a day or two. Though he can’t be killed permanently, a wooden stake through the heart will neutralize him, appearing as if he were dead, but he will revive within a few hours. The only way to kill him is to rip out his heart, burn or decapitate him. Magic can also be used to kill him, as magic is stated to be able to kill all things, if enough of it can be conjured. His immortality can be passed on to his offspring (part of the curse).

History: Every life begins at birth, the tragic event that brings something miraculous in itself. My life began in just such a way, on a warm summer afternoon in September..

“I feel how my mother is doing her best to squeeze me of her womb. Her anxious whinny echoes down the birth canal where I lie, the gateway to the big bad world. More and more I slide toward that world, surely with a curious feeling in my heart. Finally, after some labor pains, is the big day I meet mother Earth. With a soft thud I land in the bright green grass, the wind tugs at my wet coat and a shiver slips through my spine. Immediately I feel the urge to climb back into that tube toward the warm uterus. However, a moist, warm tongue, lovingly stroking over me, keeps me from that. I look with a blurry vision to the big mare lying next to me. Adelin is her name, lead mare of the Egalise and mate of my father Vester.”

At a young age I got her wise words put in my mouth. She was a caring mare, moreover, I was her ‘everything’. I always came first to her, even my father was less important. I did not see him often; he was frequently traveling to faraway places. But on those rare occasions he was home, jealousy bubbled in him. My mother then tried to comfort him. With the months it got worse and worse. I remember that one dark day in my life like if it were only yesterday..

“It’s night, the moon is hidden behind a dark cloud package. It’s pitch dark, I am not able to see anything. ‘Thus blind horses have to feel like this,’ mutters my voice, a little hoarse. I hobble like an old stallion through the herd, seeking for my mother. After a long day playing with my friends I have not seen her yet. There are rumors around that she was abducted by Vester, my father. Ideally I would like to banish that thought from my mind, unfortunately, is it not that simple. My long legs lift me into a trot, worrying about where she is or what my father’s been up with her. At that time an icy, pained scream pierces the silence of the night. Immediately, a stab of recognition slides through my body. I urge myself to gallop and move towards the source of her wailing. After having progressed a few hundred meters, I see a big, flaxen chestnut stallion and a radiant, white mare. Vester and Adelin, my parents. The smell of blood is strong. Anxiously, I break off and look straight to my mother. Her blue eyes closed, her slender figure lying in a circle of flowers. I see my father who, bloodied and dark of sweat, lays his head on her neck, his manes covering her porcelain face. ‘Mom?’ echoes the oh-so-familiar word out of my mouth. I take a step toward her, but my father does not allow it. ‘Go away! You devil, because of you Adelin is dead! Never come back, or else you will regret it.’ In panic, I turn around and run back to the herd, where gossip is gone round about the sudden, mysterious death of their lead mare like wildfire. Everyone looks dirty at me, even my two best friends give me a glance. ‘Devil’s Child. Murderer. Get out of our midst.’ Are the words that are assigned by the herd members toward me. Confused and frightened, I leave- discouraged- the herd. That was the last time I saw them in my life.”

Months I lived alone, developed a particular hatred for all things that are feminine. Indeed, it were only mares who lived in the herd, the only two stallions were foals that were barely a day old, so they totally had no idea what was going on. I never knew why or how my mother had come to her end. It was definitely not a natural cause of death. I did not even want to know, the only thing I wanted was to forget everything and pick up my life again. Four long years I traveled alone, sometimes running into a single companion. As the days grew longer and the fall began, I entered new lands. The land of the Blue Moon..

Here, my life took a dramatic turn; everything suddenly seemed to be in my favor. I found the mare of my dreams and took the leadership of rank one upon my shoulders. My life seemed to be running, until I came to know of the existence of the Shades, bloodthirsty immortal demons that possessed the bodies of horses. Again, I had to fear for my life, every second of every day. It also proved to be that my mate had an evil Shade father and that she was harassed every Blue Moon. I have never known anything about it until the last moment when our relationship stranded on the rocks. Many problems precedents before this actually happened. I had an affair with another mare and she became unintentionally pregnant with my foal. On a certain night this secret came up, something that I had studiously trying to avoid. Faylice found out and that was the moment when we broke up. I knew I had made a stupid mistake and full of guilt I fled BMH, leaving the past two years of my life behind.

Broken and mentally destroyed due to the loss of my one true love, I became a nomad again and began my long travel back home, to the land I was banned from long ago by my own father. I would take my revenge on him for murdering my late mother. My plan was to take his life and become the new leader of the Egalise, like Adelin had always wanted. During my travel I encountered countless new faces, crossed borders and discovered my ability to switch of my emotions when I desired to. I made regular use of my newly uncovered gift, got addicted to it, could not live without. The moments that I banished my emotions out of my system, I felt free and without worry. The pain that had terrorized my mind in the months after having lost Faylice, had disappeared like snow in the sun. Gradually I lost my touch with reality, more and more I had become lost in my own body. I felt drawn to the dark characters that crossed me on my path, inadvertently I laid my trust in their hands. Somewhere in the months that I was slowly losing myself, I met a certain mare known as Eris. She was black as coal, obscure as my darkest desires. I instantly felt an inexplicable attraction to her bewitching smile, but deep down I sensed that she was no good, but at that time I did not care at all. She pretended to be an angel, but in reality she turned out to be a witch. That made it no less that I was sucked into her sinister plan. I was bewitched by her. She already knew all of my secrets, desires and fears. And she made unprecedented abuse of that advance. Eris granted me my biggest fear, eternal life. She cursed me by making me immortal, after which she dissolved completely in smoke. I was perplexed, gradually sinking into an endless black hole. Eris had promised me an eternal life full of misery, and she got exactly what she wanted.

Without pondering I switched off my emotions, I did no longer feel the despair that had haunted me from the beginning. From that moment I went through life as different person. I did not care about my appearance, so I looked unkempt. My once beautiful blonde manes became tangled and dirty, as did my coat. My two-colored eyes, blue and green, were dull and lifeless, veins were visible in my eyes, caused by the lack of sleep. The only thing that kept me busy was tracing Eris and make the curse undone. But wherever I searched, I was unable to locate the witch. I became obsessed with the desire for revenge on the coal black mare. For every dead end I killed a horse. It simply just made me feel nothing. I had lost everything, my old life, the love of my life and now my mortality.

Relatives:
Parents: Vester x Adelin
Offspring: Parcival
Friends: None
Enemies: Eris
Knows: Avanti, Karah, Dahlai, Qzarina, Savanna, Eris, Magdalena.
Relationship: None
Loved: Faylice
Animals/pets: None

Quotes:
“Loneliness. That’s why you and I memorialize our dead. There’s the briefest of moments before we kill where we literally hold their life in our hands, and then we rip it away. But in the end we’re left infinitely and utterly alone.”

“The line between what brings us pain and what sustains us is thinner than you’d imagine.”

“Don’t underestimate the allure of darkness. Even the purest hearts are drawn to it.”

“There is darkness inside all of us, though mine is more dangerous than most. Still, we all have it—that part of our soul that is irreparably damaged by the very trials and tribulations of life. We are what we are because of it, or perhaps in spite of it. Some use it as a shield to hide behind, others as an excuse to do unconscionable things. But, truly, the darkness is simply a piece of the whole, neither good nor evil unless you make it so.”

TORAN

Name: Toran
Gender: Hengst
Breed: Mustang x Nokota x Andalusiër
Age: 4 jaar
Coat color: Palomino met witte bliksemschichten die asymmetrisch over zijn lichaam lopen
Height: 16 hh
Eye color: Blauw
Reference: None

Personality: Arrogant, humoristisch, levensgenieter, beschermend, trouw, chaotisch, flirterig, lief.

Abilities:
Lightning manipulation: Info coming soon..

History: Op een nachtelijke zomeravond midden juni kwam een klein, palomino kleurig veulen ter wereld. Vrijwel toen het jonge hengstje was opgedroogd werden er bijzondere, zeldzame aftekeningen zichtbaar gesteld. Witte bliksemschichten die over zijn iele lichaampje schoten, en hem ontsieren maar tegelijkertijd ook weer niet. Zijn moeder, Lynn, hield vanaf het moment dat ze haar zoon voor het eerst zag. De jonge merrie noemde haar kleine trots ‘Toran’, vernoemd naar een legendarische palomino hengst, evenals naamgenoot. Lynn voedde haar zoon liefdevol op, leerde hem de tradities van haar oude indianenstam, maar vertelde hem nooit wie zijn vader was. Tijdens zijn eerste twee levensjaren zette de jonge hengst daar dan ook geen vraagtekens achter. Waarom zou hij ook? Hij had een geweldig leven in het land van de Blauwe Maan en vrijwel niets te vrezen, afgezien van de schimmen dan, maar daar koesterde Toran geen angst tegen. Nee, hij vond de onsterfelijke wezens zelfs fascinerend. In zijn eentje maakte hij in het holst van de nacht geheime tochten naar het Vyrantium, maar durfde er nooit dichterbij te komen dan enkele honderden meters, bang dat één van de leiders hem erop zou betrappen en met alle gevolgen van dien. Lynn begon zich zorgen te maken over haar puberende zoon van twee, ze was bang dat hij zich bij de gevreesde schimmen zou aansluiten, en voor een moeder was dat een angstaanjagende doemgedachte. Ze probeerde haar zoon dan ook zoveel mogelijk af te leiden door hem veel mee te nemen op lange bergtochten en leerde hem dan alles over de fora en fauna van dat desbetreffende gebied. Na enkele weken begon Toran’s interesse voor schimmen langzaam maar zeker weg te ebben, tot het helemaal van de achtergrond was weggevaagd. Maanden vlogen voorbij, de jonge hengst groeide op tot een gezond en gespierd paard, en Lynn begon in te zien dat ze haar kleine wonder niet voor eeuwig kon beschermen tegen het Kwade. Ze stond voor de moeilijkste keuze in haar leven; het loslaten van Toran, haar alles. Makkelijker gezegd dan gedaan. De palomino was zeer gehecht geraakt aan zijn moeder en als het aan hem had gelegen dan zou hij tot zijn dood bij haar willen blijven. Geduldig en wijs als Lynn was, legde ze het haar nietsvermoedende zoon rustig uit. Door haar kalme aanpak nam Toran het beter op dan verwacht. Hij wist dat hij haar niet volledig zou moeten missen, ze zaten immers in dezelfde rang. De hengst verliet zijn moeder nog diezelfde middag en trok op eigen houtje BMH in. Een voordeel aan hiervan was dat hij nu risico’s kon nemen en dingen kon doen die zijn moeder zou hebben verboden. Zo ook kwam de gedachte aan zijn onbekende vader omhoog. Met de weken die volgden begon zijn hoofd steeds voller te raken met gedachtes aan zijn vader; hij wilde hem ontmoeten. Toran besefte dat alleen zijn moeder meer over hem kon vertellen. De palomino trok terug vanuit het Minanter naar de Ferelden, waar zijn moeder het vaakst te vinden was vanwege de vele kruiden die er te vinden waren, en ondervroeg haar urenlang zonder enig succes. Lynn was koppig en wilde haar zoon beschermen, maar ook zij wist dat ze het niet eeuwig voor hem verborgen kon houden. Dus gaf ze eindelijk toe en vertelde hem enkel hoe hij eruit zag, zijn naam hield ze echter geheim, en dat wist Toran dan ook met geen enkel compromis bij haar los te peuteren, dus nam hij genoegen met enkel het uiterlijk van zijn vader. Hij had nu tenminste een beeld van hem. Zo ging hij opzoek naar zijn onbekende vader, met tot op de dag van vandaag geen succes. De nu inmiddels driejarige hengst is nog steeds bezig met zijn zoektocht, maar heeft het meer naar de achtergrond geplaatst. Al zal hij niet rusten voor hij antwoord heeft op zijn vraag wie zijn biologische vader is.

Relatives:
Parents: Rimero x Lynn
Offspring: None
Friends: None
Knows: Lynn
Relationship: None
Loved: None
Animals/pets: None

Quotes:
"Coming soon..

LYNN

Name: Lynn
Gender: Merrie
Breed: Mustang x Nokota
Age: 9 jaar
Coat color: Vos met aparte, asymmetrische aftekeningen.
Height: 15.2 hh
Eye color: Blauw
Reference: None

Personality: Eigenwijs, mysterieus, enthousiast, vrolijk, gevoelig, lief, zorgzaam.

Abilities: None

History: Mijn verhaal neemt je jaren mee terug in de tijd. Om precies te zijn vijf. Vijf zomers werd ik op de wereld gedropt. Een klein donkerbruin ding met lichtbruine sprietige maantjes en zeldzame witte aftekeningen.. Mijn vader was een Mustang en mijn moeder deels Nokota. Toen ik voor het eerst mijn blauwe kijkers opende werd ik overspoeld door verwondering en verbazing tegelijkertijd. De geur van rook en gebraden vlees drong door tot diep in mijn gevoelige zintuigen. Een rare getinte tweebener met zwarte manen kwam naar mijn moeder en mij toe. 'Lieverd, dat is een mens.' had ze tegen mij gezegd. Mijn enige reactie erop was nieuwsgierigheid. De 'mens' aaide zachtjes over mijn rustig op en neer gaande ribbenkast. Ik kreeg de naam Lynn, wat beeldschoon betekende. Ik was niet zo'n persoon dat over zichzelf opschept, maar ik moest het ze nageven; ik was een schoonheid. Volgens de indianen het mooiste paard dat ze ooit gefokt hadden.

Ik genoot van een fijne jeugd. Altijd kreeg ik veel aandacht van de indianen en kudde genoten. Het was like hemel op aarde voor mij. Op 3-jarige leeftijd kreeg ik voor het eerst mijn markings. Een roze cirkel rond mijn rechteroog en een veer van een valk in mijn zijdeachtige manen. Ik was er trots op, nog steeds draag ik de veer met veel plezier. Ik kreeg niet alleen markings, maar ook een eigenaar. Lulu heette ze. Een lief, zachtaardig meisje met ravenzwarte haren en prachtige paarse ogen. Al vanaf de eerste ontmoeting bloeide er een bijzondere band tussen ons op. Ik vertrouwde blindelings op haar. En zij op mij.

Twee lange jaren verstreken. In die jaren heb ik veel meegemaakt. Liefde en leed genoten en nieuwe vrienden en vijanden gemaakt. Maar altijd bleef mijn leventje 'perfect', zolang ik Lulu had dan. Zonder haar verveelde ik me dood. De andere paarden waren zo saai en serieus. Ze vonden me kinderachtig voor mijn leeftijd. Oke, ik was 5 en zou nu eigenlijk een rustige, kalme merrie moeten zijn. Van binnen voelde ik me zo vrij als een vogel, zonder al die stomme nutteloze verplichtingen. Lulu was precies hetzelfde als mij. We voelde elkaar perfect aan. Ik weet nog goed hoe we 's morgens vroeg stiekem het kamp uit slopen en heerlijk de zonsopgang tegemoet reden. De wind die mijn manen verwende, de opkomende zon die naar mij straalde. Die tijd zou ik nooit meer vergeten. Al leed ik nog aan alzheimer. Het zat gewoon te diep in mijn ingewikkelde netwerk aan hersenen.

Op een dag, midden december, brak er oorlog uit tussen mijn stam en een andere. Ik wist dat iedereen mee moest vechten. Lulu was er klaar voor, klaar om haar te strijden voor haar familie. Ze wilde dat ik met haar mee zou komen, maar ik weigerde. Als ik iets geleerd had van indianen, dan was het dat van 'met geweld los je niks op'. Voor de eerste keer in mijn hele bestaan werd Lulu boos op mij. Woorden als rotbeest, slappeling en verrader had ze naar mijn hoofd gespuugd. Het deed me ontzettend pijn van binnen, alsof er duizenden messen door mijn hart boorden. Maar ik liet het allemaal over me heen komen, ik kon Lulu geen pijn doen. Niet na al die geweldige jaren die we samen beleefd hadden. Nadat ze mij volledig de grond in had geboord vertrok ze. Ik heb nooit meer iets van haar waar genomen. Waarschijnlijk is ze ten prooi gevallen aan de Dood. Uit verdriet en schaamte heb ik de stam verlaten. Maanden heb ik rondgezworven, geen besef van tijd of dag. Ik voelde me rot, had geen zin meer in het leven. Tot ik van Blue Moon Horses hoorde. Uit nieuwsgierigheid ben ik hier beland. In het land van de blauwe maan.

Inmiddels zijn er enkele jaren verstreken. Ik heb een zoon gebaard met de naam Toran, hij is mijn alles en ik hou zielsveel van hem, maar ik ben ook bang dat het duister in zijn hart de overhand krijgt en hem opslokt. Ik vrees voor zijn leven.

Relatives:
Parents: Tenris x Imala
Offspring: Toran
Friends: Legolas
Knows: Rimero
Relationship: None
Loved: None
Animals/pets: None

Quotes:
"Coming soon..