Onderwerp: •Let them hate me, so long as they fear me! ma dec 15, 2014 12:36 pm
It's a funny world we live in … You won't kill me out of some misplaced sense of self-righteousness. And I won't kill you because you're just too much fun. I think you and I are destined to do this forever. You knowe … Nobody panics when things go "according to plan." Even if the plan is horrifying! But when I say that one little leader will die by daylight, well then everyone loses their minds! Why so serious? Don't talk like one of them, you're not! You're just a freak, like me.There plans … it’s a bad joke. If there is panic well … They'll eat each other. See, I'm not a monster, I'm just ahead of the curve.
Onderwerp: Re: •Let them hate me, so long as they fear me! ma dec 15, 2014 12:37 pm
Vier gigantische kuddes, geleidt door 1 Emperor, vier Councillors en een hoop waardeloze onderdelen aan dat plan. Over de honderd paarden op een gigantisch prachtig gebied en allemaal bang voor één object, een blauwe maan en vier duistere wezens. Avanti vroeg zich vaker af waarom ze zo dom bleven. Iedere keer weer die blauwe maan daar was zochten ze achter nieuwe mogelijkheden om het te bestrijden, iedere keer weer probeerden ze een uitweg te vinden. Talloze manieren, talloze herschikkingen in het leidersysteem en iedere keer weer faalden ze. De leiders hadden een plan, ongelofelijk dat ieder kuddelid zo dom was om het niet te begrijpen. ‘Je kunt het niet vechten.’ Zei Avanti iedere keer weer. Iedere keer weer duidde hij zijn macht aan, toonde hij wie de echte leider was van het landschap. ‘Je kunt dat niet tegenhouden.’ En hij had hen de blauwe maan getoond voor hun leven ontnomen werd. Ze waren maar met vier, maar met vier, maar ze hadden alles in hun macht om dit te winnen … en waarom wachten? Het was een ziek spelletje over leven en dood. Vier tegen honderd, dood tegen levend, krankzinnigheid tegen rechtvaardigheid, schim tegen leider, Avanti tegen Leventian.
Zijn paarse ogen lichtte de donkere omgeving van hartje Vyranthium op. Ayana, het enige echte reele en waardevolle in zijn leven stond vlak naast hem. Hun vaste plaats voor de rotsen der doods, zoals de dommeriken uit de kudde het konden navertellen. Achilles met zijn twee meter schoft en Thriumph met zijn veel kleinere lichaam stonden tegenover elkaar. Zijn team, zijn onderdanen maar tevens zijn partners in crime. Allen stonden ze doodsstil en ontspannen op hun plaats maar zeker dat ze allemaal attent en waakzaam zijn. Avanti’ imposante gitzwarte lichaam stond voor de gigantische rotsformatie, de witte littekens ontsierden zijn hele lichaam. Zijn manen lagen in een dikke knoop over zijn hals, bloed op zijn hals, hoofd en hoeven. Scherpe hoektanden de meest dodelijkste paarse ogen ooit in geschiedenis.
De hinnik die zich losmaakte van de kudde deed hem opkijken. Avanti moest niet vlakbij zijn om geluiden en geuren te herkennen. De trillingen die door het bos gleden afkomstig van het geluid deden hem opzij kijken naar Ayana. ‘Same old.’ Prevelde hij. Zijn lichaam kwam langzaam in beweging, geruisloos en vol zelfbewustheid van zijn omgeving. Niemand zou hem of de andere horen komen ookal waren ze vlakbij als hij dat wou. Toen hij na een dik half uur aankwam aan de bosrand lostte zijn lichaam op in het zonlicht. Het maakte hem zwak, meer dan gewoon zwak maar er was niets op de wereld dat hem kon neerhalen. Toch koos zijn lichaam er bijna automatisch voor om naar het bos terug te wandelen. En daar zag hij wat hij vermoedde, Quickness. Ijzig blauwe ogen, gitzwart lichaam en een even dodelijke blik als iedere ex schim. Die durfden meestal niet terug komen uit schrik wat Avanti hen zou aan doen, Quickness had lef om terug te komen. ‘Wel wel wel, kijk wat ze hier binnen gooien, de zoon van mijn broer.’ Siste hij vanuit het donker. Zijn paarse ogen lichtte op in het schemer. ‘Weet pappie dat je terug bent?’ Avanti grinnikte terwijl zijn tanden gevaarlijk over elkaar knarsten. ‘Is het trouwens familiereunie, je zus is hier ook vorige week aangekomen, ik haat er als er teveel bloed rondloopt op mijn terrein dus laten we dit kort houden, zeg me wat je wilt en dan vermoord ik je in alle rust en vrede.’ Zijn stem was stil, te stil om gezond te zijn. De chaos en krankzinnigheid was schrikbarend … Avanti had het niet voor ex schimmen die terug kwamen in zijn gebied, al zeker niet als ze ook deel van zijn bloedlijn waren …
Onderwerp: Re: •Let them hate me, so long as they fear me! ma dec 15, 2014 7:24 pm
~~Identity Name: Avanti Gender: Stallion Age: Immortal Breed: Friesian Habitat: Vyranthium Status: Leader of the Shades
~~Appearance Coat Color: Black Build: Compact – Well Muscled – wide built Height: 1.65m Mane and tail: Long – Sloppy – Matted Eyes: Purple – Black during Blue Moon Tooth: Long sharp fangs Markings: None Further: Several scars and wounds – Bloodstains on hooves and legs
Onderwerp: Re: •Let them hate me, so long as they fear me! ma dec 15, 2014 7:43 pm
“There is neither happiness nor misery in the world; there is only the comparison of one state with another, nothing more. He who has felt the deepest grief is best able to experience supreme happiness. We must of felt what it is to die, Morrel, that we may appreciate the enjoyments of life. " Live, then, and be happy, beloved children of my heart, and never forget, that until the day God will deign to reveal the future to uss, all horses wisdom is contained in these two words, 'Wait and Hope.”
The old Wisdom Stallion, Axis
De grote oranje bol gleed langs de horizon omhoog, hij prikte langs de blauwe zee en rees langzaam omhoog tot hij zijn plaats vond aan de hemel. Zijn stralen waren nog niet warm maar het lokte de kleine diertjes naar buiten en het joeg de kou weg. De sneeuw was enkele dagen geleden gesmolten en alles vond een zekere rust. Serano keek naar de rustige zee, de golven die over het strand rolden en de meeuwen die op de wind meedeinde. Zonsopgang was één van de mooiste momenten van de dag, daarom was hij hier, op de mooiste plek van BMH. Eigenlijk was hij maar op doortocht want wat zijn hard echt beheerde lag een gebied verder, in Minater. Serah … De naam bleef in zijn hoofd spoken als een mistig ochtendlied. Na Jenna had hij niet gedacht iemand te kunnen lief hebben als bij Serah. Ze was even bijzonder als Jenna geweest en hij wat tot het besef gekomen dat deze merrie degene was met wie hij de rest van zijn leven wou delen. Het enige nadeel? Ze zaten ver van elkaar, hij had een dikke twee uur te reizen om bij Serah te geraken. Maar het hield hem fit en op de weg naar haar toe was er moois te zien voor het mooiste kon aanschouwen.
Hij wierp een laatste blik op de opkomende zon voor zijn gevlekte lichaam weer in draf ging. Met enkele soepele sprongen kwam hij de duinen op. De spieren spande zich bij iedere zet onder zijn glanzende vacht door. Hij sprong er weer soepel af en ging in een vlotte behendige galop. Minanter lag op noch slechts een half uur galopperen. Toen hij aankwam was zijn hals wat bezweet. Hij schudde zijn hoofd, zijn manen zwierden alle kanten op terwijl hij vlot doordraaft richting de kudde. Ze waren met zoveel en er was één leider die hen vertegenwoordigde. De meeste slachtoffers werden hier gemaakt bij een blauwe maan.
En soms wilde hij dat Serah hoger kroop, voor haar veiligheid. Iedere blauwe maan kwam hij bijdrage leven, hij Roque en het enige lid in de kudde van vier Axis kwamen naar de andere rangen om te helpen maar ze waren gewoonweg niet sterk genoeg. Hij zocht Serah zo snel mogelijk op en door de hectische vertoning kon hij haar soms niet vinden en het maakte hem bang. Al kwam ze maar tot rang drie zodat Lightning haar kon beschermen. Hij zocht de kudde door maar bleef op een bescheiden afstand, zoals hij altijd deed. Dit was niet zijn gebied. En uiteindelijk vond hij haar, de roze manen sprongen van tussen de rest. Hij hief zijn hoofd in de lucht en hinnikte zachtjes. Sommigen keken op, knikten maar hij negeerde ze. ‘Serah.’ Sprak hij zacht begroetend. ‘Het zou veel zijn mocht je bij je zus in de rang zitten, hoefde ik niet van zover te komen.’ Hij hield zijn hoofd schuin in een plagerig gebaar en drukte zijn neus kort tegen de hare …
Onderwerp: Re: •Let them hate me, so long as they fear me! di dec 16, 2014 7:19 pm
Het water glinsterde onder de zachte witachtige maan. Het spookachtige licht wierp een duistere bezegeling over het water, het land, mijn eigendom. De wind ruiste in een laatste zucht en neemt zijn aftrek naar hoger gelegen gebied. De stilte vormt een sluier tegen de bosrand, houdt geluid tegen dat nooit gehoord worden. Terwijl het beeldige licht van het ronde lichaam in de lucht de aarde beschijnt ben ik slechts de druppel in een wereld van leven. Onder water is het vredig, er heerst rust en harmonie. Ik ben één met hen en zij zijn één met mij. Zo leef ik, zo ziet mijn wereld eruit. Als een blauw bewegend beeld dat een verhaal verteld op zichzelf zonder dat mijn tussenkomst van belang is. Ik leef al heel wat jaren, slechts weinigen zijn boeiend geweest. Van het ene organisme in het andere leef ik van dag tot dag, bewakend wat zo hardvochtig het mijne is. De bron van onsterfelijkheid, het middelpunt van dit gebied, de kracht achter ieder paard … Paarden … De wezens met de intelligente geest, de wezens met de meest problemen. Als een melodie weerklinkt hun verhaal, een verhaal dat ik honderd keer herbeleef. Maar net als mij strijden zij een oorlog die nooit gewonnen kan worden. Vredig en zacht zullen zij gaan … niet nu, niet morgen maar misschien de dag erna.
Haar stem klonk als een zoete inval door de oceaan. De wezens die me zo nauw zijn omringen me met de dans van leven. Vertellen me het verhaal van de merrie en haar woorden. Ze brengen de klank van haar stem, de vastberadenheid, diep mee tot mijn bereik. De merrie bevond haar voor mijn eiland, mijn trots en eigendom. Verboden te bewandelen voor onzuivere harten. Slechts zij die rang vier waard waren en hun leven schonken aan een onhaalbaar doel kunnen proeven van mijn pracht en weelde. Haar woorden klinken dapper, respectvol en met de hoogste nood naar een antwoord. Iedere waterdruppel in dit prachtige blauwe gebied trekt zich samen en brengt mij naar de smeekbede van haar. Delaney The Nameless Warrior. De golven rondom de kust van mijn eiland worden wilder en groter. ‘Slechts weinig valt te beschermen in deze donkere dagen …’ Mijn stem vol en mierzoet verspreidt zich over het gebied. ‘… Delaney The Nameless Warrior.’ Maar verder gaat mijn antwoord niet. De golven trekken zich terug en de rust is weer mijn element. Ik ben daar, in het diepste van haar lichaam kan ze mij voelen. Mezelf laten zien is als vragen om een schim om te praten naar het goede. Overredingskracht, moed en liefde zullen de weinige elementen zijn van mijn zichtbare gedaante. ‘Zeg mijn kind, zing je lied.’ Fluistert de wind …
Gesponsorde inhoud
Onderwerp: Re: •Let them hate me, so long as they fear me!
