Perfection is deadly boring

Thriumph's hoeven stonden in de nog steeds moerasachtige ondergrond van Vyrantium, hij was bijna versteend aan de grond zo lang had hij daar gestaan, waar zijn enige beweging een andere houding aannemen was zodat zijn spieren niet stijf zouden worden. Maandenlang klaar voor actie, maar geen beweging. Het was lang stil geweest vanaf Avanti zijn kant, maar een van zijn sterke punten was het geduld dat hij kon hebben, met alles. Al hadden zijn felblauwe ogen niet stilgezeten, ze hadden elk paard aandachtig in zich opgenomen. En overnieuw, en met verassing was er nieuw paard bij, nieuw veulen. Hij had aangezien hoe de gelukkigste koppels van de wereld klef waren, maar ook dat de een werd bedrogen door de ander. Er was niets zo vermakelijk als het ontdekken en zoeken naar alle banden tussen alle paarden. Je had de populaire paarden, die bijna iedereen wel kende, maar de meeste werden altijd bedrogen. Dan waren er nog de stillere, die hun vriendschappen koesterden, maar zelfs die banden waren voor een groot deel niet zo transparant als gedacht werd. En dan had je er, die zeldzaam waren, nog die niet sproken met een ander paard. Alles voor zichzelf hielden. Alles op afstand, wat erg fascinerend was, want dat werd altijd gebroken door die ene hengst of merrie. Hij had zich gericht op de Anderfels kudde, die hij perfect tussen de bomen in de gate kon houden. Maar wanneer hij zijn blik deed draaien, naar bijvoorbeeld de Minanter kudde en zijn theorie ook op deze kudde toe paste, werkte het perfect. Hij was bijna verveeld geraakt en toen hij alle kuddes had gehad, ging hij maar weer opnieuw met de eerste bezig, kijken voor wijzigingen, die hij zorgvuldig op sloeg.

Wanneer Avanti in beweging was gekomen, was het het teken voor hem om ook in beweging te mogen komen. Hij was loyaal, wat tevens een van zijn sterkste kanten was. Hij zou verhongeren als Avanti dat zou opdragen, zichzelf verwonden, vermoorden. Zijn lichaam had al het vet wat er nog in zijn lijf zat verstopt opgevreten, en was stilletjes begonnen aan zijn spieren. Hij had honger, maar was geduldig genoeg om te blijven wachten tot de rest in actie zou komen. Hij was geen leider, dat had hij verklaard tegenover Avanti, hij kon prima voor zich zelf zorgen en zelf om actie roepen. Het was niet de bedoeling geweest, hij kon het voelen.

Langzaam zette hij zijn lichaam weer in beweging, likte even met zijn tong aan zijn vlijmscherpe tanden om te voelen of ze nog scherp waren, een bevestiging dat na die lange tijd hij nog kon functioneren, wat natuurlijk onzin was, maar toch. Wat bloed vulde zijn mond, zijn smaakpupillen pakte de goddelijke smaak aan, wat zijn honger dieper maakte. Eenmaal aan de rand bleef hij in de schaduwen van het bos, liet zich terug zakken in de schaduwen, waar hij inmiddels meester in was geworden. Hij liet zijn ogen door de camouflage heen schijnen, die felblauw oplichtte in de duisternis, wachtend tot een paard de blik eigen maakte.

Zijn gedachten waren weer op gang gekomen, hij had zich uitgeschakeld en was in zich zelf gekeerd bij de stilte die Vyrantium overkwam. Hij had zijn ogen het werk laten doen, zijn hersenen die de verbanden legden, als afleiding van de honger die ondanks dat hij niks deed niet af nam. Zijn binnenste was aan zichzelf gaan knabbelen, wat hem niet beviel. Maar hij bleef geduldig wachten, wachten tot Avanti een teken toonde, wat hij had gedaan. Niet om de kudde te bestormen, maar om geruisloos wat dichterbij te komen, zodat de kudde een ver, onbehaagelijk gevoel zou krijgen, zonder dat ze een gevoel van gevaar zouden ervaren.

Zijn gave brandde in zijn ogen, hij wilde met ze spelen, zoals een kat dat doet met een muis, alleen dan minder dodelijk en veel gecontroleerder. Hij zou niet perongeluk een belangrijk orgaan raken, behalve als ze er dan heel langzaam en pijnlijk aan dood gingen, dat was het leukste, van een afstand. De drama te zien van het slachtoffer dat zijn laatste woord geeft, het gaf de meeste impact op de kudde. Pak een bekend paard, laat ze langzaam lijden en gooi ze terug in de kudde, dan zag iedereen wat er het arme schaap was aangedaan, het was interessant om te zien dat zelfs de verste buitenstander die het had meegekregen na zo'n actie nog sidderend in de nacht geen oog dicht kon doen. Maar het was minder leuk dan een paard voor je zelf hebben, helemaal afbranden, zodat ze niet meer wilde leven, en dan ze toch maar dwingen om in leven te blijven, geen lief te hebben. Dat was het leukst, of gewoon moorden, hij had zin om elk vogeltje, konijntje, muisje te grijpen, alles plat te stampen, leeg te zuigen.

Het doffe geluid dat de grond hem gaf liet hem opkijken, een grote galoppas naderde de bosranden van Anderfels, tot zijn verassing was het de zwarte shirehengst die het zelfde bloed droeg als Avanti, zijn meester. Hij liet zijn blauwe ogen nog wat meer doorschijnen, zuigend om de aandacht zonder op te vallen, subtiel, maar toch dwingend, zonder zijn gave te gebruiken. 'Axis.' Sprak hij geamuseerd terwijl hij de hengst liet naderen.

De blauwe, ijzige ogen namen de grote hengst in zich op. Het was duidelijk dat ze familie waren, ze hadden dezelfde bouw, zelfde spiervorming en zelfde vachtvorming. Een van de weinige verschillen was dat de hengst voor hem aanzienlijk minder littekens had dan Avanti, zijn leider. En dan had je nog dat ene zware oog wat hem deed onderscheiden. Een speelse glimlach verscheen op het gelaat van Thri. Hij had er zin in, hij wilde spelen. Maar nog veel belangrijker, hij wilde moorden, bloedvergieten zien gebeuren voor zijn ogen, martelen, informatie ontrekken van de gedachtes van paarden. Hij wilde met zijn vlijmscherpe tanden door malse spieren heen snijden. Hij wilde in een vitaal bloedvat prikken, hij wilde het witte van de paarden hun ogen zien als ze doodsangsten uitstond. Hij wilde schuimende vachten zien van het angszweet wat zou uitbreken. Bloed om de mond, bloed in het schuim. Dat schuim wat dan bordaux rood zou kleuren van het vieze plakkerige bloed. Hij keek nog eens naar de hengst, in een seconde tijd had hij alle spieren open zien liggen, alle vloedvaten, alle organen. Hij likte zijn lippen even af en focussede weer op wat belangrijker was. Hij had er veel voor over om nu zijn tanden in de hengst te kunnen zetten, maar hij wist dat dat niet zou kunnen, dus hield hij zich koest en liet een neutrale blik over zijn ogen vallen. Bovendien was hij nieuwsgierig naar zijn verhaal, en hij wilde het bemachigen zonder zijn gave te gebruiken.

'Jij bent vast de Thriumph, de laatste.' Sprak hij, waarbij hij even wegkeek. Hij liet zijn blauwe ogen even naar de vogel glijden en keek haar even doordringend aan. Het was het dier van Leventian. 'Lid van zijn kudde.' Verbeterde hij zichzelf. Even werd zijn glimlach breder voordat hij zijn woorden kalm maar met een vleugje trots en triomph uitsprak. 'The one and only.' Hij stapte uit de schaduw waardoor zijn hele lichaam zichtbaar was. Hij had niet veel littekens opgelopen, de kleine sneden die Ayana had gemaakt waren perfect geheeld, enkel die van Achilles in zijn hals waren lichtelijk gebleven en de twee diepe tanden van Avanti toen hij schim werd waren duidelijk zichtbaar, al trokken die zelfs weg. Zijn vacht was dofjes geworden door de honger die hij leed, al kon hij dat keurig weg stoppen en geduldig blijven wachten. Zijn spieren waren verborgen onder de dikkere vacht als normaal, iets wat hij had gekregen gedurende de rust omdat hij niks had gedaan. Het zou allemaal bijtrekken als hij weer op jacht mocht, maar daar zou hij nog even voor moeten wachten. 'Het zijn stille maanden geweest.' Merkte Axis tegenover hem op, die de ijzige ogen weer terug lieten glijden en hem voor een halve seconden wat intenser aan keek. 'Zeker.' Zei zacht waarbij wat stappen naar de hengst toe zete. 'Vertel me eens, wat doet een hengst zoals jij hier nou weer?' Vroeg hij kalm, waarbij hij geamuseerd naar Axis keek.

Hij leek pas net wakker te worden, in de rust was hij weggeslipt, zonder het zelf door te hebben. Hij had alle informatie in zich opgenomen maar het was nog niet helemaal doorgedrongen. Hij had alles gezien, alles gehoord maar er was nog niks compleet verwerkt, de grote delen wel, de connecties gezien. Maar de informatie was nog niet doorgedrongen tot de blauwroan hengst. 'Jaja.' melde hij afwezig. Hij had het gezien, hij had het geweten maar toch had hij het gevraagd.

Zijn ogen richtte zich op die van Axis naar Siri, nadat deze was voorgesteld. Even keek hij de vogel bijna geintrigeerd aan, waarna zijn blik op de kudde gleed. 'Siri..' Herhaalde hij langzaam. 'De vogel van Leventian niet?' Vroeg hij, al wetend dat het zo was, ook wist hij dat Leventian de vogel had overgedragen naar Axis en vertrok zelf. Hij had paarden horen zeggen dat hij opzoek gng naar zijn vader op andere gebieden. 'Wat was er belangrijker dan Emperor zijn? Vroeg hij de zwarte hengst tegenover hem. Hij stapte opzij, zijn spieren jeukte om te bewegen, zijn tanden branden zijn zijn lippen. Zijn lippen waren geweken voor zijn vlijmscherpe tanden en hadden inkepingen gemaakt, het was vrij snel gemaakt. Hij liet zijn blik weer terug glijden, waarbij er even een vonkeling vrij kwam. 'Zou vast veel moeite hebben gekost,' Hij zweeg even en liet zijn te kalme, dodelijke blik zien in de vonkeling 'Een dier trouw krijgen.'

‘Ik was inderdaad Leventian zijn compagnon.’ Zei de vogel tegen haar, hij moest zeggen dat hij het niet verwacht had dat ze antwoord zou geven. Hij wist dat ze soms sprak, maar in dit gesprek met Axis voelde hij zich bijna onderbroken. Hij liet haar toe hem zich in zich op te nemen en hij keek haar kalmpjes terug aan. 'Was.' Fluisterde hij uiteindelijk, half sissend. Hij liet zijn blik glijden over haar lichaam. Het was voor sommige paarden zoveel meer dan gewoon een vogel. Het was een machtig beest, dat gaf hij toe, maar sommige vonden haar iets hebben wat bescherming uitstraalde. Hij had meegeluisterd met de wind, had geen enkel paard er niet vol met lof over horen praten. Voor hem was het gewoon een vogel.

‘Er zijn dingen genoeg die belangrijker kunnen zijn dan een beetje macht.’ Antwoordde hij op zijn vraag, doelend op hem, ver weg naar zijn dochter, Faylice. Voor hem was familie een ander begrip, zijn enige familie, zijn liefde had hem verraden. Zijn enigste houvast was het geweest. Zijn dochter moest daar de prijs van betalen, haar moeder was gevlucht. ‘Familie. ‘Voor velen onder ons is familie, liefde, vrede belangrijker dan een grammetje macht. Voor anderen is het het enige dat telt.’ Hij zuchtte even, ergens werd hij niet helemaal begrepen. 'Voor mij is het zoveel meer als dat grammetje macht.' Zei hij langzaam waarna hij even zweeg, en zijn ogen weer naar Axis legde. 'Het is een doel, een wereld. Het is anders. Zei hij stil, grillig. Zijn ogen stonden vriendelijker dan normaal, in contrast met zijn stem, die wat minder vriendelijk was.

‘Ik hou je niet tegen om je benen streken.’ Leek hij de lichaamshouding van hem te lezen, ondertussen brandde zijn spieren om in beweging te komen. ‘Of wacht je tot je leider in actie komt?’ Vroeg hij. Het liefst wilde hij op volle snelheid rennen, zijn benen strekken, zijn spieren in een klap uit hun stijfheid helpen. Zijn blik schoot naar waar de kudde liep, maakte een berekening en wist dat hij ongezien een lusje kon lopen. Dat was iig wat, hij had geen zin opgemerkt te worden, al was de kudde zijn alertheid verloren. Vlotjes begon hij te lopen, en nam aan dat Axis naast hem zou komen. Hij had gevoelt dat Avanti er weer was, maar hij wist dat hij stil moest blijven. Hij verlaagde zijn staptempo eenmaal dat hij was gaan lopen. Zijn spieren waren stijfjes maar kwamen snel op gang, en het duurde niet lang voordat zijn spieren weer duidelijk onder zijn vacht rolde, waardoor er een glimlach verscheen. Het voelde goed om weer zijn oude lichaam terug te krijgen. 'Dus elke dag hetzelfde rondje, verveeld dat niet?' Vroeg hij nieuwsgierig naar Axis. Hij zou het kunnen, als het hem gevraagd werd door Avanti, maar uit zich zelf nooit.

Het was bijzonder hoe kalm hij was ondanks die ruizende honger die zijn gedachte seconde na seconde over wilde nemen. De hengst tegenover hem had wat wat ervoor zorgde dat hij niet gelijk in zijn patroon gleed wat hij altijd deed. Meestal gedroeg hij zich niet zo netjes en goedgedragen tegenover een ander paard behalve als hem dat opgedragen was. Het intrigeerde hem. Zodra de vogel haar vleugels uitklapte en vertrok gleed te spanning tussen Thriumph en de vogel weg. ‘Ik weet hoe het voelt. Ik ben geen schim geweest maar ben van veulen af aan tussen hen opgegroeid, ik wist alles, De jacht, hun schreeuwen voor medelijden, het bloed, de macht omdat ze je naam fluisterden.’ Hij zag toe hoe de hengst in zijn ogen deed veranderen, dat hij een donkerder stuk van zijn gedachtes betrat. ‘Donkere tijden voor een ziel die er niet hoort te zijn, niettemin bevredigende tijden.’ waren de oprechte woorden van Axis. Thri knikte even kort waarbij er een kleine reflectie van respect in zijn ogen was. Hij had in ieder geval zijn keuzes gemaakt en stond daar vol achter dat was wat. ‘Ik kan ook een andere weg nemen, zolang ik maar naar Orlais kan om naar de zonsopgang te kijken. ‘Teveel herinneringen en zorgen die ik niet alleen kan dragen, daarom geef ik ze weg.’ Waren de woorden van de hengst. Hij had zelf niks met de zonsondergang, voor hem was het een bol die aan de andere kant scheen. Maar het was wel dubbel, voor de een een zo vredig verschijnsel, voor de ander, hem, was het het openingsteken van de jacht. 'Zonsondergang, Zei hij langzaam en geintrigeerd waarna hij even zweeg en de klanken van het woord in de stilte uit liet sterven. 'het is altijd zo dubbel.' zei hij met een vleugje speelsheid die netjes in zijn stem was verwerkt.

Hij zag Axis naar Avanti kijken, waardoor zijn eigen blik er gelijk naartoe getrokken werd, en was even in trans. Zijn leider was even geen leider, hij deed hem op dit moment niet leiden, maar alsnog zag hij een waardige leider in hem, iets wat hij niet had gezien in de leiders van de normale kuddes. ‘Hij komt er wel doorheen, Avanti.' Liet hij Thri opkijken, de blauwroan had maanden gemijmerd over wat er zou kunnen zijn en had zich er van afgezet met de gedachten dat er andere tijden zouden komen. En dat zouden er, binnenkort waren die andere tijden, hij kon het voelen. ‘Zijn lichaam blokkeert zodat het niets toelaat in zijn hoofd, het gaat vanzelf over.’ Thri keek Axis even aan voordat hij zijn woorden formuleerde 'Over zijn herstel had ik geen vragen, alleen de tijd was een vraag.' Sprak hij in de verleden tijd, bewust. Hij draaide zijn hoofd en vervolgde zijn weg, uitnodigend voor Axis. Hij had er geen zin aan om over Avanti te spreken, hij zou het merken als hij nodig zou wezen en hij zou er per direct staan, maar hij liet zijn leider eerst weer op gang komen voordat hij zich ging bemoeien. 'Maar,' Veranderde hij abrubt en flauwtjes het onderwerp. 'Als veulen moet je vast veel verleidingen hebben gekregen, toch voor het moraal gegaan?' Vroeg hij, half sarcastisch maar nieuwsgierig naar zijn hele verhaal van voor tot achter.