The scariest part is letting go.

Mijn gespierde, witte benen bewogen moeiteloos over het heuvelachtige landschap. Het lange, droge gras kietelde stilletjes de onderkant van mijn buik. De herfstzon scheen hoog aan de kristalblauwe hemel, geen enkele wolk was vindbaar. Een verkoelende bries streek liefkozend door mijn geklitte, vuile blonde manen, speelde met elke individuele strook haar. Mijn verduisterde hart voelde leeg, emotieloos en compleet verstrikt in de kilte van de eeuwigheid. Ik was niet langer in staat om de warmte van de zon te ervaren op mijn vieze, tweekleurige vacht. Misschien had ik ooit haar eeuwige liefde voor al dat leeft gevoeld, maar die dagen waren verloren geraakt een lange tijd geleden.

Oud, opgedroogd bloed van buitgemaakte slachtoffers besmeurde mijn voorheen altijd smetteloze vacht. Ik kon nog steeds hun wanhopige kreten horen weerklinken in mijn oren; de angst die langzaam hun ziel voor verslond stond voor altijd geschreven in mijn geheugen. Ik ervoer geen schuld waar ik deze zou moeten ervaren. Het enige dat ik voelde was de immense leegte die mijn bestaan langzaam verpulverde met diens onberekenbare kracht. Ik vocht het niet langer, per slot was het waanzin om ten strijde te trekken tegen de eeuwigheid. Er was geen medicijn voor mijn vloek; ik had het over mezelf afgeroepen toen ik die verdomde merrie Eris in mijn hart sloot. Ik was gedoemd tot het onsterfelijke leven, precies zoals Eris mij voorspeld had. Ze had me alles ontnomen wat me dierbaar was. Ten eerste, mijn gevoel voor medeleven, als tweede mijn emoties en daarna mijn sterfelijkheid. Drie dingen die me immens lief waren, mijn sterfelijkheid in het bijzonder. Het was altijd mijn wens geweest om een gezin te stichten, geluk te zijn en een waardige dood te sterven. Ik had mijn stempel op de wereld achter willen laten, maar dat was nu onmogelijk geworden. Ik zou voor altijd deze aarde bewandelen als een zielloze, onsterfelijke moordenaar. En die gedachte vrat me van binnenuit op.

Ik dwong mijn onvermoeibare benen tot stilstand, liet mijn hoofd zakken en dwong mezelf te kijken naar het spiegelbeeld in het kristalheldere water van het beekje. Ik herkende de hengst die me emotieloos terug staarde niet. Hij mocht dan misschien hetzelfde uiterlijk delen als mij, toch was het een compleet andere Vestival. Ik wou niks liever dan mijn oude, onbezonnen leventje terug. Mijn enige kans was vertrokken met de wind toen Eris in rook was opgegaan voor mijn ogen. Die vervloekte heks, als onze wegen ooit nog zouden kruisen, dan had haar laatste uur geslagen. Ik had er inmiddels geen moeite meer mee om een paard van diens leven te beroven. Ik was er zeer behendig in geworden de afgelopen maanden. Het enige wat ik hoefde te doen was mijn gevoel uitzetten en het innerlijke monster de overhand laten nemen. De rest ging vanzelf.

Een uiterst bekende geur in de lucht wekte mijn complete aandacht. Zij was hier. De merrie die ik in geen maanden had gezien. Ons afscheid was niet bepaald vrolijk geweest, de laatste keer dat ik voor korte tijd in BMH was geweest. Ik was een compleet wrak na dat afscheid, maar ik had ermee leren leven. Ik had haar losgelaten, ze behoorde nu tot mijn verleden. Toch kon ik niet ontkennen dat ik diep in mijn hart nog steeds zielsveel van haar hield, zoals ik voor de rest mijn leven zou blijven doen. Niemand zou kunnen tippen aan de romance die ik beleefd had met Faylice, zelfs niet Magdalena. Zij was enkel een one-night-stand geweest naar mijn mening, ik had niks voor haar gevoeld. Mijn tweekleurige ogen speurden de horizon af, zoekend naar de gedaante van Faylice. Mijn adem stokte in mijn keel toen ik haar meende te zien. Ik liet een zachte hinnik van herkenning horen, maar verbande mijn emoties daarna volledig uit mijn systeem. Ze behoorde nu tot het verleden, en dat zou ook zo blijven. Toch bleef ik stokstijf staan, wachtend tot ze me zou opmerken.

Onbewogen bleef de Andalusiër hengst naar de gedaante van de naderende roankleurige merrie staren, zonder ook maar een spier in zijn lijf te verroeren. Hij legde zijn oren half naar achter, niet zeker of hij zou blijven staan of dat hij de benen zou nemen. De wind die zacht in zijn gezicht blies, bracht haar bloemachtige geur met zich mee, forceerde ongewild het in zijn neusgaten. Vestival brieste om haar te over-aanwezige geur uit zijn neusgang te verwijderen. Zijn tweekleurige ogen, blauw en groen, werden vastgelijmd aan haar tere, toch krachtig-ogende gezicht. Een grimmige glimlach tekende zich af tegen de vuilwitte lippen van de hengst. Hij volgde elke beweging van Faylice zorgvuldig, verloor haar geen moment uit zijn vizier, in de angst dat ze weer zou verdwijnen, en waardoor hij zijn spelletje niet met haar kon spelen. Zijn ogen die voorheen altijd zo helder en vol leven stonden, veranderden geleidelijk aan naar diepe, duistere poelen met een zwakke glinstering van groen en blauw erin. Dit was het teken dat het monster in hem de overhand had genomen in zijn lichaam. Zijn emoties waren uit zijn systeem verbannen en de oude Vestival was zonder pardon naar de achtergrond gesmeten. De smerige grimas op zijn gelaat werd groter en zijn ogen keken quasi-geamuseerd naar de merrie voor hem, geduldig wachtend op enig teken van beweging.

‘Jij…. jij monster.’ bracht de roankleurige, Arabische merrie uit, haar blik was snijdend op de zijne gericht. Vestival voelde de druk van de spanning op zijn dunne, gevoelige vel toenemen, en genoot er met volle teugen van. Zijn lippen werden langzaam geopend, woorden zorgvuldig geformuleerd, klaar om haar tere hartje opnieuw te breken zoals zij ooit zijn hart aan stukken had gereten maanden geleden. De hengst deed een gewaagde stap in haar richting, liet zijn lichaam dominanter en groter lijken dan het in werkelijkheid was en waarna hij smalend antwoordde: ‘Nice to see you, too, Faylice.’ Zijn staart zwiepte geïntrigeerd heen en weer. Hij zette een tweede stap in haar richting. De blik van de hengst gleed onderzoekend over haar lijf, op zoek naar enig teken van verwonding of oude littekens die de schimmen tijdens de talloze blauwe manen bij haar in de vacht hadden gekerfd. Hij wist dat ze door haar vader en enkele andere schimmen mishandeld werd, maar op dit moment koesterde hij geen medelijden met haar. ‘Heb je me gemist, Fayfay? Brak ik je iele hartje opnieuw in miljoenen, zo niet miljarden, kleine scherven toen ik je verliet? Koester je nog steeds een diepe, sidderende haat tegen mij doordat ik je bedrogen heb? Of hou je nog steeds van me?’ sprak Vestival op een sarcastische manier, terwijl een geacteerde glimlach op zijn lippen rustte. De tweekleurige hengst dreef zijn gespierde, smerige lijf tot een slome stap en maakte een rondje rond de Arabier. Hij eindigde zijn ronde op enkele centimeters van haar kleine, edele hoofdje en blies zijn adem in haar gezicht. Zijn mond werd naar haar linkeroor gebracht. ‘Ik heb je gemist, mijn liefste Faylice.’ bracht de hengst mierzoet uit. Zijn emoties vochten hun weg naar binnen, maar hij negeerde ze compleet, hij genoot teveel van deze game om nu schuldgevoelens tegenover haar te voelen.

‘Denk je dat ik bang wordt van jou?’ antwoordde de roan merrie, sarcasme droop van elke woord af. De hengst genoot ervan, hij wilde haar kosten wat het kost mentaal breken. Lichamelijk zou geen probleem zijn. Ze was dan wel sterk, maar zijn eigen kracht moest niet onderschat worden. Getrainde spieren rolden bij elke beweging onder zijn besmeurde vacht. De kracht van zijn onsterfelijkheid stroomde door zijn vervloekte aderen, maakte hem een dodelijke granaat die zelf na de ontploffing nog intact zou zijn. Een onheilspellende twinkeling laaide op in zijn donkere ogen; een valse glimlach speelde met zijn mondhoeken. Vestival koos zijn woorden zorgvuldig. ‘Ik weet dat je niet bang voor me bent, omdat je diep in je hartje gelooft dat ik je nooit iets aan zou doen. Daar zit je verkeerd, Fay.’ Hij likte zijn bebloede lippen smakkend af en keek hongerig naar de jonge merrie voor hem. Hij wilde haar, verlangde naar haar, maar niet op de manier zoals hij vroeger altijd verlangd had naar haar warmte en liefde. Hij wilde haar in zijn macht, elke koppige cel in haar lichaam verpulveren tot er niks meer dan een bergje zielige Faylice over was. Hij wilde haar de pijn laten voelen die zij hem had laten ervaren toen ze hem voorgoed de rug had toegekeerd. Vestival was op zijn gevaarlijkst wanneer hij naar wraak hunkerde.

‘What already broken is, can’t be broken.’ Hoofdschuddend luisterde hij naar haar gesproken woorden, een onvoorspelbare lach werd geuit, waarna zijn kijkers naar Faylice staarden. ‘Maar ik kan al die gebroken stukjes wel verpulveren tot fijn stof. ’ fluisterde de hengst haar zachtjes toe op zo’n toon waar menig paard kippenvel van kreeg. ‘En… nee ik koester geen diepgewortelde haat voor je, noch hou ik van je, enkel diegene die zelf hun emoties niet onder controle hebben.’ sprak de Arabische merrie met een tikkeltje arrogantie in haar woorden. Vestival schraapte overdreven zijn keel. ‘Sweet Faylice, ik heb mijn emoties prima onder controle. Ik kan ze toelaten in mijn systeem, maar ik waarschuw je. Je wilt mij niet kennen met gevoelens, wraak en haat. Mijn hart is verduisterd door de vloek die op mijn schouders rust. Het licht in mijn ziel is lang geleden gedoofd. Ik ben niet meer te redden. Mijn emoties maken me gevaarlijk, onvoorspelbaar.. dodelijk…’ antwoordde hij mierzoet, maar met dat duistere, onheilspellende randje dat bij elke zin die hij had uitgesproken was meegereisd.

Hij voelde hoe haar tanden lieflijk aan zijn schoft knabbelde. Zijn oren werden gespitst toen ze antwoordde: ‘Het had mij geen zier uitgemaakt of je was terug gekomen of niet.’ Vestival grinnikte van cynisme. ‘Wat ben je toch een goede leugenaar, Fayfay. Ik heb elke seconde meegemaakt hoe jij in de eerste weken na mijn vertrek de grootste moeite had om je leven weer op de rails te krijgen. Je verlangen naar mij was zelfs van meters afstand op je gezicht te zien, je hield koppig vast aan de hoop dat ik zou terugkeren. Op een gegeven moment doofde je lichtje toen je besefte dat ik niet meer terug zou komen, dat ik voorgoed het land van de blauwe maan verlaten had.’ Zinnenprikkelend keek hij haar aan, wachtend tot ze de leugen in zijn woorden zou ontdekken. Het was waar dat ik in de eerste paar dagen na zijn vertrek haar had gevolgd, natuurlijk wel vanaf veilige afstand, maar hij had nooit enig emotie vanaf zo’n grote afstand kunnen ontdekken. De hengst gokte had er enkel in zijn zinnen een gok naar gedaan.

‘Oh maar het fijne stof was er al hoor, je betekendè heel veel voor me. Hoor je hem? Betekende.' Waren de woorden die werden uitgesproken door Faylice’s lippen. Vestival trok een quasi-zielig gezicht, alsof het hem vanbinnen diep raakte, alsof het zijn verloren hart nog meer schade toebracht dan het kon verdragen, alsof ze met deze woorden hem probeerde te breken en ervoor wilde zorgen dat hij zo zijn emoties weer zijn systeem binnen zou laten. Het zou de merrie niet lukken, hij liet zich niet gek maken door haar stoere praat. Een uitdrukkingloze glimlach scheurde zijn lippen naar de uithoeken van zijn gelaat terwijl zijn ogen leken te twinkelen. ‘En dat moet mij pijn doen? Probeer je me op deze manier te breken? Lieve schat, jij hebt nooit iets voor mij betekend. Misschien heb ik ooit – in een ver verleden – duizendmaal per dag tegen je gezegd dat ik onvoorwaardelijk van je hield, maar als dat inderdaad zo was, waarom ben ik dan met een andere, veel knappere merrie een affaire begonnen?’ legde de hengst mierzoet in haar gehoorgang. Hij kon niet vertellen of de woorden effect hadden, maar stiekem hoopte hij van wel, want dan was had hij de buitenste laag van de muur om haar hart gebroken. De oude Vestival met gevoelens schreeuwde van woede door de woorden die zonet vrij waren gelaten in de wereld. Hij wilde ze terugnemen, maar daarvoor was het al te laat. Ze waren uitgesproken, de boodschap was overgekomen en werd nu hoogstwaarschijnlijk door de merrie verwerkt. Zijn gevoelens probeerden een weg naar binnen te vinden, probeerden zijn hart opnieuw te laten kloppen voor haar, maar elke poging tot een opstand werd hard neergeslagen door de eeuwig brandende vuurzee die zijn systeem verzwolg. Er was geen redden meer aan.

‘Denken dat je enige gevoelens haat en wraak zijn, zegt genoeg, no control.’ zei Faylice, waarbij ze een onschuldig gezicht trok. Vestival kantelde zijn knappe hoofd half naar de merrie, draaide zijn oren haar richting op en zette een verveelde uitdrukking op zijn gelaat. ‘Het is maar hoe je het bekijkt.’ gaf hij haar als antwoord, niet de moeite nemend om hierover in discussie te gaan. Dit gesprek begon saai te worden voor de hengst, hij wilde wat meer actie, spanning, al deed het hem helemaal niks. Het was enkel de illusie waar hij naar snakte. ‘Liefste Vessie, wat kan jij toch goed overdrijven. Ja, de eerste week, daar heb je helemaal gelijk in. Maar ik heb geleerd wat loslaten betekend. Natuurlijk was dat even moeilijk, maar ach, een hengst die zijn emoties niet kent, tja, zou toch alleen maar moeilijk zijn.’ sprak ze liefkozend. De tweekleurige hengst zette een stap in haar richting, zijn grote lichaam torende boven het veel kleinere lijf van de roan merrie uit, en fluisterde op zachte toon: ‘Overdrijven is mijn specialiteit, schat. Fijn voor je dat je hebt leren loslaten, die oude fries heeft daar zeker bij geholpen.’ Verder ging hij niet in op haar gemekker. Ze begon hem te vervelen en dan vooral de immense kalmte en beheerstheid waarmee ze haar woorden zorgvuldig koos, het zorgde ervoor dat hij haar moeilijk kon peilen. ‘Waarom wil je eigenlijk zo ontzettend graag wraak op mij? Omdat ik je toen de rug toe keerde omdat je met een ander was? Maar dan moet je toch wel weten dat als je word mishandeld, misbruikt en verkracht, dan ben ik misschien niet helemaal van rede vatbaar, begrijp je? Het was niet mijn beste tijd, ik geef dat toe, maar dat jij er nu nog steeds staat, zonder enige vorm van controle, straalt dat geen zwakte uit?’ Damn, daar in haar laatste paar woorden had ze een punt, al zou de hengst dat nooit toegeven. In plaats van te reageren op haar antwoord, zei hij: ‘Laten we de rollen eens omdraaien en mij de vragen laten stellen. Waarom ben jij eigenlijk al die tijd single gebleven? Kon je geen ander vinden door je verbondenheid met de schimmen, was iedereen bang voor je, verafschuwde iedereen je? Of is het omdat je hart nog steeds aan iemand toebehoort? Vertel het me, Faylice. Bevredig mijn nieuwsgierigheid.’ eindigde Vestival zijn zin.