Patience is running out

Al te lang vertoefde ze in de donkerste schaduwen van het woud. Zij en de andere schimmen keken slechts toe hoe de kudde groeide. Hun aantallen toenamen en daarmee haar verlangen naar bloed en verderf. Nooit ontsnapte zij aan hun wakend oog, maar de arme zielen waren zich nergens van bewust. Het was zo makkelijk om hen een vals gevoel van veiligheid te geven, zo simpel dat het bijna lachwekkend was. Het enige wat je hoefde te doen, was enkele maanden niets van je te laten zien. Je simpelweg verstoppen in het donkerste uithoekje van de wereld, waar niemand je ooit zou vinden. En wachten. De merrie trok haar groene ogen los van de kudde op de velden en bracht haar lichaam in beweging. Haar opvallende vachttekeningen vielen weg in de schaduwen waar het dichte bladerdek haar in drenkte. Enkel haar ogen waren zichtbaar, gifgroene lichtjes in het donker, die de omgeving met een mysterieuze maar dodelijke blik in zich op namen. Ayana's geduld was op aan het raken. Ze was altijd redelijk goed geweest in het verbergen van haar irritaties, maar hoe langer het duurde, hoe onstuimiger ze leek te worden. Dan was zij nog niet eens de schim die er het ergst aan toe was. Zij was immers degene die vormen aan kon nemen waarvan paarden slechts konden dromen. Ze kon zich ongezien in een wereld begeven waarin ze normaliter nooit ongezien weg kon komen. Toch was het ooit klaar met het constante verbergen van haar bestaan en die dag kwam steeds dichterbij.

Haar oortjes schoten instinctief naar voren toen ze een bekende aanwezigheid voelde. Ayana wist al dat Avanti eraan kwam nog voor hij werkelijk voor haar verscheen. Toen hij daar echter stond, keek ze hem door vernauwde ogen aan. Ze had maanden lang geen contact met hem gehad. In het begin had ze gezocht, maar na een tijdje had ze vrede genomen met de gedachte dat als hij gevonden wilde worden, ze hem al tegen het lijf was gelopen. Nee, hij had zichzelf afgesloten met een reden en ondanks het feit dat ze zijn rechterhand was, wist ze wanneer ze een stap terug moest doen. Een klein beetje opluchting schoot door haar heen dat hij nu weer hier was, maar dat ging gepaard met het gevoel dat hij niet meer hetzelfde was. Misschien had het tijd nodig, misschien was het een blijvende verandering. Wat ze ervan moest denken liet ze tevens achterwegen, daar was nu geen tijd voor. "Avanti" begroette ze hem zodra hij haar naam uitgesproken had. Het had niet helemaal goed gevoeld om zomaar door te gaan terwijl hij van de aardbol verdwenen leek te zijn. "Een blauwe maan zonder Avanti is toch wel een treurige nacht, al zullen ze er daar in de kudde wel anders over spreken. Het was een bewuste keuze en misschien kunnen we er nog wel gebruik van maken ook nu ze het idee hebben dat we zijn opgelost in de mist," legde ze op gebruikelijke toon uit. Ze had geweten dat hij niet voorgoed weg zou zijn, daarom had ze gewacht.

Het was alsof er een hele zware last van haar schouders begon te glijden toen ze Avanti nu al weer voor haar ogen zag veranderen. Niet dat ze ooit zou hebben gezwicht onder de verantwoordelijkheden, maar ze wist dat ze het niet lang zonder hem kon doen. Niet zozeer omdat het haar te zwaar was de leiding te nemen, maar meet om het feit dat zijn aanwezigheid haar kracht gaf. Aan de blik in zijn ogen te zien was dat wederzijds, al was het maar een hele kleine hint die menig wezen niet eens opgevallen zou zijn. Als haar ooit was verteld wat haar rol hier in De vallei van de blauwe maan zou zijn, had ze diegene spottend uitgelachen. Het was iets dat nu voorbij trots en machtslust lag, alsof dit gewoon was hoe het hier werkte.

De merrie luisterde zwijgend naar wat hij te vertellen had. Over het doden van zijn tweelingbroer, die zij in een ver verleden wel eens had ontmoet. Ze had altijd geweten dat het niet zomaar een broer was geweest. Ondanks het feit dat er geen gevoelens bij kwamen kijken, was er toch een band. Misschien was dat iets van tweelingen, misschien bij hen alleen. Ze zou zich niet kunnen voorstellen dat haar lochaam haar zou verraden om Nirvana, maar hun relatie was dan ook heel anders geweest en nog steeds niets vergeleken met de twee paarsogen. Ayana keek Avanti aan met een alleszeggende blik toen hij het had over honger lijden. Nee het had niet gehoeven, maar loyaliteit stond boven haar behoeftes. Ze was immers onstervelijk, een beetje honger zou haar niet plat krijgen. "Laat ik het erop houden dat iedereen staat te trappelen om weer aan de slag te gaan," zei ze, doelend op de andere schimmen. Niet dat ze hen veel gezien had, enkel hun aanwezigheid in het woud gevoeld. Wetende dat ze toch nergens heen zouden gaan zonder haar of Avanti's goedkeuring.