Ash like snow - Guardian

Iedere pas die ik zette was met zoveel zorgvuldigheid geplaats dat zelf een attente uil me niet zou horen naderen. Het vergde oefening om met zoveel klasse en zorgzaamheid over het zachte bladerdek te wandelen. Het lichaam voelde goed aan, na jaren door het water te zwerven terwijl ik mijn land beschermde was dit een hele atent en speciale stap vooruit. Maar ik deed het niet voor mezelf, ik deed niets voor mezelf, ik deed dit alles voor een hoger doel. Mijn land, mijn eiland en geschenken worden beschermd door mijn geest, door de blauwe oceaan die eromheen kolk, net een tornado die zijn hart beschermt … net Vyranthium die zijn schimmen beschermt. Ik koester nooit wrok, tegen geen enkel wezen want voor mij hebben ze elk hun weg, elk hun wortels naar een zeker doel. Maar toch ben ik hier, zelfzeker en gracieus … met een doel.

Het was al enkele maanden geleden toen ik haar ontmoet had, haar woorden klinken noch steeds zachtjes in mijn oren, haar geur is als een balsem voor mijn soms troebele geest. Want zelf ik, een guardian, iemand die alles heeft en alles kan krijgen … eenzaamheid is niet voor wezens als ons. Wij zijn sociaal, wij hebben contacten nodig. En mijn laatste contact met een soortgenoot bracht me aan het denken, zij bracht me aan het denken, zij is de oorzaak van dit gedaantewisseling. Ondanks dat ik van bloed een paard ben zal zelden mijn ware ik tevoorschijn komen, ik kan miljoenen zijn maar altijd ben ik dat ene…

Mijn grijze vacht danst iedere beweging nauwkeurig mee, mijn ijsblauwe ogen staan op de horizon gericht terwijl ik de kwellende geur volg naar verlossing. Misschien maakte ze me zwak, misschien was het gewoon omdat ik contact nodig had. Ondanks dat ik niet een gewoon paard kon zijn om veiligheidsredenen, het voelde goed om gracieus en tredzeker door het bos te draven. Toen ik haar zag, kon ik het niet laten om mijn ijzige ogen over haar heen te laten glijden, ze was zoveel meer dan een paard, ze was een belofte, een wens voor de toekomst. Mijn geruisloosheid was me van dienst geweest, mijn wolvengedaante raakte zo dicht bij haar dat ze misschien had kunnen merken dat ik er was. ‘Je bent sterker,’ ik zweeg, mijn kalme zangerige stem stopte voor enkele tellen om de kudde een heel stuk verder op te nemen. ‘Mijn krijgster.’ Fluisterde ik zachtjes mee met de wind …

Ik denk dat ik veel aan haar gemist heb, niet alleen de vastberadenheid van haar woorden, van haar doel maar eveneens de zachtheid van haar stem, de moederlijkheid in haar ogen, het zonlicht dat op haar vacht weerkaatst. Ik heb veel gemist van het leven sinds ik haar mijn geschenk heb gegeven, maar desondanks heb ik niets gemist. Ik had genoeg elementen in mijn macht om woorden, zinnen, refreinen de kudde rond te sturen. Om verhalen te aanhoren van mijn trouwste metgezellen terwijl ik in de zee bleef om mijn land te beschermen. Soms, heel soms was ik de buizerd aan de hemel, de wind door je manen, het gras onder je voeten, maar zelden deed ik dit … Liet ik mijn land achter om me te mengen onder mijn bloed, onder mijn paarden en kuddes. Het voelde evenzeer raar als goed aan om hier te zijn, als de wolf met de ijsblauwe ogen, als het dier met geen grenzen, als een ziel zonder genot.

Haar stem horen was misschien de grootste bevrediging in enkele maanden tijd. Mijn pluizige grijszwarte oren schoten naar voor, een opmerkzaam zachte glimlach spreidde over mijn lippen. Toen ze haar hoofd draaide en me aankeek richtte ik mijn oren haar kant uit, de wind spreidde zich om ons heen en herenigde de lang verloren zinnen van zoveel maanden geleden. ‘My nameless warrior.’ Zuchtte de wind. Ik zette voorzichtig mijn poten verder over de bosgrond en naderde haar met alle voorzichtigheid die ik bezat. Wat zou ik graag het paard zijn dat ik diep vanbinnen was, ik zou bijna alles geven voor de hoeven op de grond, de manen in de wind, mijn neus in haar manen. Bij haar vraag keek ik op naar de witte merrie en bleef naast haar staan, mijn grijze vacht stormde mee in de wind. ‘Stil stil.’ Fluisterde ik de wind toe, langzaam en zeker ging de wind liggen en liet het ons onberoerd achter. ‘Je hoeft niets te doen, ik kom je bijstaan.’ Ik keek op naar haar, zocht haar blik en glimlachte haast onzichtbaar. ‘Mijn gezelschap zijn, me vertellen over je avonturen, je leven, me rondleiden in deze unieke wereld.’ Zong ik haast, zo graag wilde ik het, zo graag wilde ik de wereld proeven. ‘Het is een lange tijd geweest sinds ik voor het laatst op de wereld was.’ Gaf ik toe. Mijn ogen keken naar de kudde, naar ieder individueel, wat hadden ze een leven, wat hadden ze te boffen met wat ik hen aanbood, hebzuchtige wezens …

Iemand bevoorraden van iets speciaals, iets unieks evolueerde hen. Ik kon het weten, ik had zoveel paarden bevoorraad met moed, kracht, trots en onbegrensdheid, maar sommigen onder hen bevoorraad ik met veel specialere dingen, met de gaven voor het zien in de toekomst, voor het vliegen door de lucht, voor het transformeren naar eender welk dier, voor het beheren van de elementen … Ik gaf niet enkel dat, ik gaf hen onsterfelijkheid, een kans om het beter te doen, om hoger te stijgen om mijn leger te zijn. Sommigen waren voorbestemd, anderen slecht een werktuig voor het brengen van men vrede. Ik was licht … mijn blik gleed naar de bossen, hij was duister, en we verschilden niet zoveel van elkaar, we gebruikten precies hetzelfde om aan ons doel te komen.

Haar woorden klink melodieus, haar verhalen niet meer dan een oud boek in een ver verleden. Ik kon geen wrok koesteren tegen de geslotenheid die ze had tegenover het verleden, wat het verleden was moest het verleden blijven maar nooit of ten nimmer vergeten worden. ‘De bomen fluisteren me je verhalen, mijn kennis rijkt verder dan enkel die van mijn omstaanders. Je draagkracht reikt verder, verder dan eender welk paard, maar ik vraag me af,’ Ik zweeg en richtte mijn blik terug naar de kudde. ‘Wat is het punt dat je besloot alles om te gooien voor een hoger doel?’ Mijn blik gleed terug naar haar intens en op een vreemde manier hongerig, hongerig naar informatie en vrijheid. Hongerig om de wind door mijn vacht of veren te voelen, gelijk in welk gedaante. ‘Graag.’ Stemde ik in op haar verzoek om me de wereld te tonen. De wolken klaarde wat op, ik schonk mijn wereld een dankbare glimlach. Ondanks dat ik de wind en de het gras kan zijn en ik eigenlijk het hele land al ken … het is niet hetzelfde als het voelen onder mijn poten, onder mijn klauwen of hoeven … ach de hoeven. Mijn blik gleed naar mijn witte sterke poten. ‘Breng me naar je lievelingsplek.’ Hij keek haar aan, intrigerend en vol gezag en respect voor haar. Ja, ze had zijn respect, het enige wezen in deze wereld die het zou hebben …