A prisoner of my own regret

Onderwerp: A prisoner of my own regret ma dec 15, 2014 10:18 pm

Orchid Nirvana.. Was dat wie ze was.. Orchid.. Ze had de naam verlaten. Nirvana was het. Wanhoop en verdriet meer was ze niet. Een gebroken hoop. Ze was hier ooit gekomen in de hoop haar zuster te vinden maar wat ze had gevonden was een monster.. Ze wist niet meer of ze haar zus wel kon vertrouwen. Of dat ze de verhalen moest vertrouwen en veiligheid moest zoeken bij de kudde. Ayana.. haar blik was veranderd. Ze was vroeger zo eigenzinnig geweest maar had Nir altijd beschermt. Nu.. Was er geen spoor meer van bescherming te vinden. Ayana zou haar aanvallen als ze iets verkeerds zou zeggen en dat beangstigde Nirvana ten zeerste..

Langzaam zuchtte ze en liet haar lichaam in het droge gras zakken en staarde om haar heen. Anderen keken haar raar aan. Haar lichaam half zwart half wit. Het was een lacher voor de meeste en dat lieten ze dan ook maar wat graag zien. Maar Nirvana hd geleerd het te negeren. Ze was een vloek. En tja wie zou daar dn ook wat aan willen doen.. Ze moest al blij zijn dat ze 'geaccepteerd' was in de kudde van Minanter.

"I want to forget! Who would choose to be alone,
imprisoned by their broken memories?"

Onderwerp: Re: A prisoner of my own regret ma dec 15, 2014 10:39 pm

A prisoner of my own regret Avanti_kader

Hij vroeg zich van tijd tot tijd wel eens af waarom hij het allemaal deed, waarom hij hier maanden aaneen stond te kijken hoe paarden graasden, hoe zomer herfst werd en herfst winter. Het interesseerde hem totaal niet, het gaf geen zier om de liefde tussen twee paarden of de eerste stappen van een veulen. Toch had hij daar gestaan en stond hij daar nog steeds, iedere keer weer zag hij de zon opkomen en de maan zakken om later weer de maan te zien stijgen en de zon te zien verdwijnen. En in al die maanden had niemand hem opgemerkt. Hij stond niet samengesmolten met de schaduw en zijn ogen waren amper gesloten, toch had niemand hem gezien, zelf nu de paarden dichter durfden komen had niemand hem opgemerkt. Zo stil hij ademde, zo geruisloos zijn flanken heen en weer deinden, zo zachtjes hij de geuren van de omgeving opnam, niemand had hem gezien. Een groot deel van de kudde durfde geen hoef zetten in de bossen die naar Vyranthium leidde, al waren velen heel erg nieuwsgierig naar wat daar te vinden was, niemand durfde het aanzien, niemand wilde de verrotte lichamen en karkassen van geliefden aantreffen.

Als zijn paarse ogen langs een paard gleden, hun doel was gewoon het volgende paard, en het paard daarna … maar ze gleden gelijk terug. Niet nieuwsgierig, noch geamuseerd, enkel omdat ze iets herkende, iets herkende met wat een heel stuk dichter stond bij hem. Hij had Ayana amper gezien, logisch, hij had maanden gestaan en gekeken, niets anders. Geen honger, geen dorst, geen drang naar bloed, hij had geen zin commando’s rond te slingeren, laat staan oorlog te voeren. Gewoon daar staan, vredig en wel terwijl alles langzaam voor hem bleef voort spelen. Zijn ogen keken toe hoe haar lichaam in het gras zakte, haar zwarte en witte kant, de eeuwige strijd tussen goed en kwaad waren symbool in haar lichaam. Nirvana, de zus van zijn Ayana, het bracht niets bij hem teweeg terwijl het eigenlijk wel zou moeten. Nirvana was dagen zijn marionet geweest, hij had enkel maar plezier met haar gehad, maar nu … hij voelde niets. En toen ze haar blik zijn kant uit dreef, voelde Avanti de diepe honger in zijn lichaam, haar blik kruiste de zijne, en hij deed niets, hij keek haar enkel maar aan, wachtend, aftastend en rouwend …

Onderwerp: Re: A prisoner of my own regret di dec 16, 2014 8:13 pm

Niemand was zo weinig verloren als haar maar tegelijk was niemand zo veel verloren als de tweekleurige merrie. Haar leven was een wervelwind geweest van verliezen maar het had haar allemaal vrij weinig gescheeld. De enige die ooit in haar hart had uitgemaakt was Ayana geweest.. De merrie die ze voor nu en voor altijd kwijt leek te zijn.. Haar zuster die haar verlaten had voor.. Avanti..

Het liet haar trillen. De hengst had zo vriendelijk geleken maar diep van binnen had ze de verrotte ziel gevoeld en het had haar laten schrikken. Waarom had haar zus zo iemand gekozen boven haar? Zag Ayana niet in dat Nirvana er altijd voor haar zou zijn. Ze alles zou doen voor haar zuster...?

De onwetendheid bracht pijn in haar op en ze schudde langzaam haar hoofd heen en weer. Ze wou gewoon de zekerheid en de liefde hebben waar ze zo naar snakte. Maar inplaats daarvan lag haar hart in stukken en was ze verlaten en alleen. En bang.. Nirvana was nog nooit zo bang geweest in haar hele leven..

"I want to forget! Who would choose to be alone,
imprisoned by their broken memories?"

Onderwerp: Re: A prisoner of my own regret di dec 16, 2014 8:25 pm

Avanti overwoog het idee om haar te besluipen maar hij had de energie er niet voor, hij had geen zin om van zijn plaats weg te komen. Hij overwoog het om haar te roepen, maar dan weer zouden andere paarden schrikken en nu iedereen zo vredig en wel had aangenomen dat Avanti en de andere schimmen van de aardbol waren verdwenen leek hem dat een slecht idee. Dat ze dat dachten was voor hem al genoeg bewijs over hoe dom ze waren, hoe idioot was het idee dat de schimmen het land van de blauwe maan zouden verlaten? Avanti had de andere niet opgedragen stil te zijn, toch had het merendeel niet van zich laten horen. Terwijl zijn paarse ogen taxerend over Nirvana’s lichaam gleden bedacht hij het ene achter het andere. Hij wist alles van Ayana, hij wist veel van Nirvana, ze hadden elkaar al eens ontmoet, en hoe cynisch ze soms kon zijn, haar wanhoop werkte voor Avanti bevredigend.

Dus deed hij het enige wat hij kon doen vanop zijn afstand van tussen de bomen. Hij fluisterde haar naam in haar hoofd, zijn gave voor illusies op te werpen was er enkel en alleen om andere te tergen. Hij had er nooit informatie mee weten te winnen, daarvoor gebruikte hij enkel de oude harde technieken. “Nirvana.” Fluisterde hij haar nam in zijn gedachten. Hij keek afwachtend naar de merrie, of ze op haar eigen gedachten zou reageren. “Ik heb je gemist.” Stuurde hij de illusie van zijn totaalbeeld haar kant uit. Er kwam iets geamuseerds in zijn lege paarse ogen. Voor het eerst in maanden was daar weer wat leven in zijn lichaam, weer wat honger, weer wat emotie …