Hunters blood

Onderwerp: Hunters blood ma dec 15, 2014 10:11 pm

Alles was nog zo vers in haar herinneringen. Pijn dreunde door haar aderen met elke stap die ze zette. Toch had ze nooit opgegeven. Toch was ze nooit gaan liggen en wachtte ze op haar dood. Ze was altijd doorgegaan. Want wie zou haar ooit kunnen stoppen? Aleydis leek dan wel zo fragiel en jong maar ze was slim. Als je Aleydis en Alezna haar tweelingzuster naast elkaar zo zou zetten zou je duidelijk zien dat zij altijd al de slimmere was geweest. Degene die over haar stappen nadacht. Maar de vergelijking tussen haar en Alezna was lang verleden tijd.. Ze had haar zuster al geen maanden meer gezien. Ze was verdwenen nadat ze het dode lichaam van hun vader Theror hadden gevonden. En ze kon zich alleen maar bedenken dat haar zus zo dom was geweest om Avanti op te zoeken en was ten slachtoffer gevallen aan zijn machtige hoeven. Aleydis wist wel beter. Aleydis wist dat er met de duivel niet te spotten was en had besloten haar leven door te leven misschien zonder hoop op morgen maar ze had genoeg kracht om voor vandaag te leven. Een nieuwe stap te zetten na haar vorige en een pad achter te laten in het eeuwige zand van Orails ze had het territorium van haar vader nooit verlaten. Zelfs met nieuwe leiders bleef dit in haar ogen toch altijd haar vaders kudde. En het maakte haar niet uit of ze zo veel hoger zou kunnen komen. Ze hoorde thuis op het strand. Ze hoorde thuis bij de zee..

Onderwerp: Re: Hunters blood di dec 16, 2014 9:17 pm

v e s t i v a l

Met eeuwige gratie bewogen mijn vier gespierde benen voort, met iedere stap naderde ik de grens van BMH, het land dat ik jaren geleden achter me had gelaten in de veronderstelling er nooit meer terug te keren. Blijkbaar was ik dus van gedachten veranderd. Mijn opengesperde neusgaten bliezen stoomwolkjes naar buiten van de grote inspanning die mijn tweekleurige lichaam leverde. Ik overbrugde de laatste meters naar de grens van BMH in recordtempo. Tijdens mijn korte verblijf in Aramore vlogen mijn gedachten continue naar mijn thuisland, waarschijnlijk was dat één van de redenen geweest dat ik mijn comeback had gemaakt, naast die ene andere reden dan. Ik slikte moeizaam, zelfs nu met mijn emoties uitgeschakeld deed het me nog fysiek pijn. Ik schudde mijn hoofd, schakelde mijn gevoelens nu helemaal uit tot ik helemaal niks meer voelde. Geen pijn, geen vreugde, geen liefde, geen haat. Nee, helemaal niets meer. Ik slaakte een zucht van verlichting, dit voelde zoveel beter dan continue geterroriseerd te worden door schuldgevoelens. Ik snoof de bekende geuren van mijn oude thuisland diep in me op, verwachtend dat een vredig, welkom gevoel mijn hart zou vervullen, maar er gebeurde niks. Ik voelde geen enkele twinkeling. Het werkt dus echt. Automatisch versnelde ik mijn passen tot een vloeiende galop. De verwelkomende wind speelde kalm met mijn lange, karamelkleurige manen. Ondanks dat ik nu volledig emotieloos was, was ik blij om weer thuis te zijn in het land waar ik hoorde, ondanks de ravage die ik had achtergelaten. Het deed me niks meer; het voelde alsof die hele affaire nooit had plaatsgevonden. Enkel de beelden van de gebeurtenissen stonden op mijn netvlies gebrand, meer niet, daar viel mee te leven.

Bij het horen van de vertrouwde zee, verlaagde ik mijn tempo tot stap. Op mijn gemak liep ik de laatste paar resterende honderd meter naar het strand. Ik spitste mijn beide oren toen ik een figuur in de verte spotte, de geur van rang drie hing rond haar gedaante. Mijn benen bewogen als vanzelf dichter naar haar toe, maar wel op een manier dat ze me niet zou zien aankomen, verborgen in de schaduwen van het bos aan de rand van het strand. Vanaf enkele meters afstand bleef ik haar aandachtig staan bekijken. De oude Vestival zou op haar afgestapt zijn om een praatje te maken, maar hij was hier niet. Ik wachtte geduldig af tot ze mijn aanwezigheid zou ontdekken.

The scariest part is letting go